Rijk worden is niet aan mij besteed. Rijk word je niet door hard werken, maar door anderen voor je te laten werken. Tegelijkertijd moet je een product of dienst (laten) leveren waar een behoefte aan is en waarvoor men wil betalen. Nu zijn er mensen die vinden dat je rijk bent als je gezond bent. Doorgaans zijn dat diegene die zelf nauwelijks geld hebben (of ziek zijn).

Tegelijkertijd vraag ik me af, wanneer ben je gezond? Fysiek kun je dan weliswaar niets mankeren, maar zonder een nuttige dagbesteding met een stabiel inkomen voel ik me doorgaans knap ellendig. Ik beschouw dat allerminst als gezond.

Mijn worsteling zit ‘m in het gegeven dat mijn nuttige dagbesteding niet tot een stabiel inkomen leidt. Dat wil zeggen: ik heb een nuttige dagbesteding en een uitkering. Ik dacht ook dat de zaak daarmee in evenwicht was.

Toch voel ik me uiterst ongelukkig. Mijn inkomen vergaar ik niet met een nuttige dagbesteding; en met mijn nuttige dagbesteding ontvang ik wel een vergoeding, maar geen stabiel inkomen. Pogingen om die twee zaken in evenwicht te brengen mislukken jammerlijk.

Managementboekjes, therapieën en onze regering vinden dat je verantwoordelijk bent voor je eigen succes. Alleen leiden sollicitaties in mijn geval tot afwijzingen en worden ideeën wel enthousiast ontvangen, maar brengen deze geen geld op.

De aanhouder wint, dat is ook weer zo’n cliché. Bovendien ontbreekt dan een deel van het woord. Namelijk het woord DEEL. Het is de aandeelhouder, die telkens wint. Die laat immers anderen voor zich werken; Net als bazen, chefs, managers en directeuren.

Vroeger hadden we slaven, dat was tenminste echt voordeling. Die kregen helemaal geen inkomen, zodat de zakken op andere plekken in de schakel nog beter werden gevuld. Nu zijn dat onze Polen, Bulgaren of Roemenen. Overigens krijgen zij nog altijd iets. Er valt dus nog geld te ‘winnen’!

Ik ben een Zelfstandige Zonder Poen. “Daar kies je zelf voor”, zegt men. Deze mensen willen het probleem niet inzien, want dat doet pijn. Toch is het vergelijkbaar met de productie in fabrieken. Als deze in eigen land niet meer goedkoper kan, verplaatst deze naar een lage lonen land. Dit alles voor een hoge winst en een lage verkoopprijs. Alsof die klant geen baan nodig heeft?

Klanten verliezen hun werk in onze race naar de laagste prijzen! Dezelfde reden als dat thuiszorgmedewerkers hun baan verliezen om als uitkeringsgerechtigde het werk toch weer te moeten doen. Dan zit je dus op het punt van een stabiel inkomen in de vorm van een uitkering en een nuttige dagbesteding zonder salaris.

De kosten liggen op het bordje van hen die wel een inkomen hebben. Deze noemen het vervolgens oneerlijk dat er zoveel mensen een uitkering ontvangen. De uitkeringen moeten daarom naar beneden. Dat ze de werkeloosheid eerst zelf hebben gecreëerd wordt gemakshalve vergeten.

Ik vind dat dus oneerlijk. Ik ben daarom niet in staat anderen voor me te laten werken. Ik wil geen uitbuiter worden en duld geen uitbuiters boven me. Rijkdom is aan mij daarom niet besteed al voel ik me er ook niet beter door!