Ik wil graag leven zonder twijfels. Ik wil graag zeker weten. Toch is er zo veel dat ik niet weet en even zoveel dingen die ik niet kan. Wel ben ik in staat mijn fouten toe te geven. Gelukkig maar, want ik maak ze in overvloed.

Peter Tosh & Mick Jagger zingen “we laten alle problemen achter ons en kijken niet meer om”. Alleen is het moeilijk niet om te kijken als de toekomst je geen stip aan de horizon toont en het heden je teleurstelt. De geschiedenis herhaalt zich niet voor niets keer op keer.

Is het niet dat je fouten wilt herstellen, die je eerder hebt gemaakt. Ik in elk geval wel. En zo bega je nieuwe fouten. De science fiction-film Her vertelde me onlangs “het verleden is een verhaal dat we onszelf vertellen”. In de herinnering is dat verhaal altijd mooier. En gemaakte fouten lijken makkelijk te herstellen.

Nu kan ik zaken wel anders aan willen pakken, maar als mijn omgeving hetzelfde blijft is toch roeien tegen de stroom in. Accepteren en loslaten moet mijn leidraad zijn. En laten dat nou net niet mijn twee sterkste karaktereigenschappen zijn! Ik heb te lang vastgehouden aan een droom en gelooft in het goede van de medemens. Ik dacht dat als je blijft vechten je vanzelf wel zal winnen. Het probleem is dat je dan ook kunt blijven verliezen.

Herman Brood en Hennie Vrienten zongen al: “Als je wint heb je vrienden, rijen dik echte vrienden. Als je wint nooit meer eenzaam, zolang je wint”. Ik ben een geboren verliezer en dus eenzaam. Is dat de schuld van hen die mij in de steek laten? Nee, want iedereen is op zoek naar winst; En dat zit in meer geld, aanzien en vooral geluk. Het is prettiger omgaan met vrolijke mensen, die hun doelen bereiken, dan met neerslachtige mensen, die steeds falen.

Ik ben niet vrolijk en zit vol twijfels. Ik gun anderen hun succes, zo lang ook ik vooruit kom en anders steekt de jaloezie de kop op. Ik wil welvaren en ben bang voor uitbuiting. En bovenal pak ik alles persoonlijk op. Negatieve opmerkingen over journalisten, uitkeringsgerechtigden of geesteszieken interpreteer ik als een afwijzing. Ik kan moeilijk accepteren dat anderen zo denken.

Ik haat mensen die alleen voor hun eigen gewin gaan ten koste van anderen. Ik vervloek hen die de macht hebben de regels te bepalen. En ik vrees hen die moeten controleren op de naleving hiervan. Eigenlijk wil ik dat iedereen is zoals is ben. Of tenminste denkt zoals ik denk. Al besef ik dat het er daarmee niet vrolijker op wordt. En daarom wil ik niet meer “willen”, maar tevreden zijn met wie ik ben en wat ik doe. Ook al is dat niet veel.