Tragisch hoe een succesvol acteur besluit uit het leven te stappen. Tragisch waren ook zijn rollen. Vaak viel er wel een levensles uit te trekken. Good Will Hunting, Dead Poets Society & What Dreams May Come zijn films die bij mij op mijn netvlies staan. Pluk de dag, jaag je dromen na en laat niet los waar je van houdt. Het zijn niet de meest spannende adviezen, maar wel de meest wezenlijke.

Je kunt nog zoveel bekeken en beluisterd worden, maar dat kan nog onvoldoende zijn om je geliefd te voelen. Robin Williams kwam op mij over als een warme en liefdevolle man. Ik hield van zijn stem in de tekenfilm Happy Feet en vond het ongemakkelijk om hem in Mrs. Doubtfire te zien.

Het kijken naar Robin Williams is vanaf vandaag sowieso een opgave. Hoewel ik hem om zijn rollen zou willen herinneren zal zijn zelfgekozen einde me toch altijd bij blijven. Hij ging net zo tragisch als de rollen die hij speelde. Postuum krijgen alle critici gelijk die vonden dat hij altijd eenzelfde soort rol en dus zichzelf speelde.  Tragisch hoe de dood van Robin Williams zijn vijanden laat zegevieren. Tragisch hoe zelfdoding eigenlijk altijd je tegenstanders doet laten winnen.

Een muzikant is zo goed als zijn laatste album, een schrijver als zijn laatste boek en een acteur/regisseur als zijn laatste film. Als je succes dan minder wordt en je collega’s en vrienden van weleer je niet meer zien staan is het moeilijk positief te blijven. Al zijn er nog zoveel mensen die je wel waarderen, maar het je niet dagelijks laten weten.

Staar niet naar een gesloten deur, maar kijk in de richting waar de deuren open gaan. Ik las deze Tweet van @4positiviteit onlangs. Ik kan niet goed tegen dit soort succesvolle mensen wijsheden. Nog zo’n vreselijke: “Er zijn volop kansen, je moet ze alleen wel willen zien.” Ik kan me niet voorstellen dat je naar een gesloten deur gaat staren als je elders een deur open ziet staan. Tegelijkertijd snap ik dat je ellende alleen maar toeneemt als elke open deur binnen ‘no time’ weer dicht klapt.

Op een gegeven moment ga je beseffen dat het beste achter je ligt en dat de droom die je najaagt vervolgen is; Of nog erger voor altijd een droom en dus een nachtmerrie zal blijven. Het is dat moment dat je alleen nog de dag kan plukken, maar is dat voldoende? Zijn vrouw en kinderen dan voldoende om voor op de been te blijven. En is het niet lekkerder genieten van vrije tijd als dat een cadeau is voor het harde werken?

Natuurlijk doe jij jouw nabestaanden veel verdriet als je besluit definitief te vertrekken. In What Dreams May Come speelde Williams een arts die om kwam bij een verkeersongeval. Zijn echtgenote kon dat verlies niet dragen en raakte depressief. Ik vraag me af hoe het voor zijn vrouw is nu zij haar ‘beste vriend’ heeft verloren? Maar had hij daarom niet voor dit einde mogen kiezen? En als je dat vindt, ben je dan eigenlijk niet ook egoïstisch?

Mocht Robin Williams in zijn rollen daadwerkelijk meestal zichzelf hebben gespeeld, dan ben ik blij dat hij doorgaans de innemende, wat naïeve, slappe, melodramatische, onsuccesvolle en lieve goedzak speelde. Dat herinnert toch lekkerder dan een klootzak!