Stef Bos is levensgevaarlijk. Ik wil dan ook dat zijn muziek voorzien wordt van waarschuwingsstickers. Al was het maar om mensen met een depressie te waarschuwen voor zijn hartverscheurende teksten. Ze komen keihard binnen en stemmen verdrietig. Het is dus niet zo dat Stef Bos nu moet vrezen voor zijn leven, tenzij hij net zo depressief is als zijn teksten, maar ik geloof dat, dat wel meevalt.

Muziek kan helpen te verwerken, je woede controleren of je tot denken aanzetten. Stef Bos heeft op mij dat laatste effect. Ik kan nog zo vrolijk zijn, maar als ik hoor: “We geloofden in de toekomst, want de meester had verteld: ‘jullie kunnen alles worden als je maar je huiswerk kent, maar je moet geduldig wachten tot je later groter bent’. Is dit nu later, als je groot bent een diploma vol met leugens, waarop staat dat je volwassen bent.” De tranen biggelen over mijn wangen, telkens als ik dit nummer hoor.

“Ze zou nog zo graag willen zingen, maar vroeger is voorbij.” Sommige teksten snijden diep in je ziel. Mooie teksten, maar wel pijnlijk eerlijk. Ik vind dat zulke teksten vergezeld moeten gaan van een waarschuwing. Zulke muziek zou wat mij betreft ook alleen beleefd mogen worden in nabijheid van vertrouwelingen, of dit nu dierbaren, of therapeuten zijn. Voor mij wel balen, want ik heb geen therapie meer en mijn vrouw haat de muziek van Stef Bos.

“Wat is verdriet; is het een vijand of een vriend. Kom laten we gaan dansen. Tot het niet meer gaat. Tot de dageraad.” De vinger kan ik er niet op leggen, maar ik word hier melancholisch van. Mijn gedachten verdwijnen uit het hier en nu en dwalen af naar een grindpad met daarnaast natte, kale eikenbomen, waar geen blad meer aan zit. Ik schuiffel over het pad en mijmer weg; denkende aan mijn dierbaren, die mij ontvallen zijn.

Muziek moet pijnstilling zijn, maar Stef Bos is als het zout in de wond. Hij laat je inzien dat de huid nog niet geheeld is en het korstje nog broos. Het gaat daarbij niet alleen om de directe persoonlijke emotie. Stef Bos loopt ook niet weg voor de wereldproblematiek: “Ik zie hoe landen zich verscheuren. Ik voel de kanker van cynisme. Ik zie de mensen zonder dromen, ze vluchten in goedkope luxe.”

“Wat voor de ene liefde is, is voor de ander haat. Alsof we zijn vergeten dat het midden nog bestaat”.  Polarisatie zet ons mensen tegen elkaar op. Tegelijkertijd bestaat het midden voor Stef Bos niet. Zijn muziek is geen middelmaat. Hij is een woordkunstenaar, die niet toevallig met een liedje jou weet te grijpen, maar consequent de gevoelige snaar raakt. Pijnlijk prachtig, maar je moet er wel op bedacht zijn. Een waarschuwing is dus op zijn plaats!

Overigens worden er nauwelijks nog CD’s verkocht. Ik zou daarom niet weten waar je deze waarschuwingstekst zou moeten plaatsen.  Al twijfel ik toch wel of gek zijn werkelijk zo gezond is.