Engelstaligen zijn echt in je geïnteresseerd, terwijl Nederlanders alleen sociale interesse tonen. Hoe vaak hoor je niet de vraag: “Alles goed?” Als je hier eerlijk op antwoordt, wordt dit je nooit meer gevraagd en als je er sociaal wenselijk op antwoordt dan lieg je!

Immers je kunt onmogelijk beweren dat alles goed met je gaat, daarvoor klagen wij Nederlanders gewoon te veel. Over alles hebben we een mening en nooit is iets goed of het kan nog beter. En dan antwoorden we allemaal: “Ja” op de vraag: “Alles goed?”.

“Alles goed?” is trouwens ook een gesloten vraag. Er is geen ruimte voor nuance. Het antwoord is zwart of wit, ofwel nee of ja. Als iemand echt in je geïnteresseerd zou zijn dan zou deze persoon wel vragen: “Hoe gaat het me je?”. Met zo’n vraag start een echt gesprek.

Een vraag als: “Alles goed?” is vooral bedoeld om geen gesprek te hoeven voeren. In sommige gevallen snap ik dat ook wel. Ik bedoel aan een autist kun je beter niet vragen hoe het met hem gaat, voor je het weet kom je niet meer van hem af. Ik begrijp nu ineens waarom mij zo vaak de vraag: “Alles goed?” wordt gesteld.

De vraag: “Alles goed?” is volgens mij afgeleid van het Engelse “Everything okay?” of “Everything all right?”. Toch is de intentie anders. In het Engels wordt uitgegaan van een hulpbehoefte. Als je in het Engels vraagt: “Everything all right?” dan ga je ervan uit dat de ander een probleem heeft. Ondanks dat het een gesloten vraag is impliceer je een uitgebreider antwoord.

Engelstaligen zijn veel hulpvaardiger dan Nederlanders. Misschien dat dit meteen verklaart waarom Amerikanen, Australiërs en Britten meteen bereid zijn een ander land te hulp te schieten als er ergens een conflict is. Of zouden Engelstaligen ook op dat vlak liever de handen uit de mouwen steken dan Nederlanders?

Ik bedoel wij willen wel helpen oorlogvoeren, maar geven militairen vervolgens geen goed mandaat, laat staan voldoende wapens; denk aan Srebrenica. Wij werpen wel bommen, maar niet daar waar deze het hardste nodig zijn; denk aan Syrië. Wij zien wel dat het mis is, maar doen er niets aan; denk aan Sudan.

Nederlanders hebben voortdurend een grote bek en we wijzen het liefste naar iedereen behalve onszelf. “Alles goed?” “Nee, natuurlijk niet. Gaat het met jou dan wel allemaal goed?, Heb jij niemand in je omgeving met een vreselijke dodelijke ziekte?, Hoe gaat het met jouw relatie?, En heb jij nog een baan; en over een maand ook nog?” Leven is continu het overwinnen van drempels.

“Everthing all right?” is eigenlijk de vraag: “Kan ik je helpen?” “Fijn dat je het vraagt! Ik wil graag gehoord worden. Ik ben in voor een goed gesprek en wil met je huilen om jouw problemen, zou jij dan ook willen luisteren naar de mijne? En eventueel een knuffel willen geven? Ja?” Mooi, vraag me dan voortaan hoe het met me gaat en houd anders je mond; bedankt!