Pling, trrrt, piep-piep. Als ik dat hoor meen ik onmiddellijk te moeten reageren. Iemand wil iets delen via WhatsApp, Mesenger, Facebook of Twitter. Het maakt me ontzettend onrustig. En heus ik heb best een aantal pop-upberichten uitgezet, maar toch wil ik ook niet als contactgestoord door het leven gaan.

Ik zit in diverse appgroepen en maak deel uit van community’s op Facebook. Ik voel mezelf verplicht om te volgen wat er gebeurt, maar kan het nauwelijks bijhouden. Ik snap niet hoe werkende mensen dat doen, want ik kom nauwelijks aan studeren toe met al die signaaltjes van dat er weer iets gebeurd is of tenminste gemeld.

De afspraak in mijn gezinnetje is dat we samen dineren. Toch komt daar in de praktijk weinig van. Mijn vrouw heeft haar tablet op schoot en ik zit de hele tijd met mijn Windowsphone in de hand. En dan maar tegen mijn zoontje roepen dat hij aan tafel moet blijven zitten. Lekker hypocriet. Zeker sinds dat zijn ChildPad het begeven heeft.

Sinds dat ik trouwens een Windowsphone heb  voel ik me nog veel meer gestrest dan daarvoor. Ik ben nu ook prima in staat om continu mijn mail te ontvangen en daarnaast geeft mijn telefoon signaaltjes als er Twitterberichten binnen komen. Ik voel vaak de noodzaak meteen te reageren. Ik wil aardig gevonden worden en mensen dus niet teleurstellen. Het lijkt wel of ik altijd bereikbaar ben.

Facebook, mail, messenger, sms,Twitter &  Whats App, het is allemaal voor handen op mijn mobiele telefoon. Nou schijnt het zo te zijn dat je ook kunt bellen met zo’n apparaat, maar dat gebeurt zelden. Mijn laatste ontvangen oproep dateert van drie dagen geleden. En dat bedrijf bleek ook nog eens mijn vrouw nodig te hebben.

Hele gesprekken voerde ik vroeger met vriendinnen. Ik weet nog hoe mijn ouders klaagden over de duur van deze conversaties, want de telefoonrekening liep de spuigaten uit. En ook tijdens een persoonlijke ontmoeting raakte ik niet uitgepraat. Nu kijk ik minstens iedere twee minuten even op mijn telefoon: of er nog berichtjes zijn. Waar is de tijd van oprechte interesse gebleven? Waar is het echte contact?

Vroeger gingen relaties stuk als stelletjes elkaar niets meer te vertellen hadden. Zou nu een gebrek aan tekstberichtjes een grond voor een relatiebreuk zijn? En stuur je elkaar ook een berichtje als je wilt dat de ander even de appelmoes aangeeft? En stuurt dia ander dan een duimpje terug, voordat deze daadwerkelijk de pot overhandigt? Goed, ik sla door. Zo ver zijn we nog niet. Toch???!

Ik vind het gewoon vervelend dat alles tegenwoordig getypt moet worden (al was het maar vanwege mijn spellingsfouten). Ooit heb ik er mijn best voor gedaan om goed en duidelijk te leren spreken en nu zitten de enige stemmen die ik nog hoor in mijn hoofd. Dankzij alle moderne middelen ben ik overal van op de hoogte, maar toch heb ik me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Alsjeblieft praat met me, want zo word ik er ook contactgestoord van.