In Oss maken inwoners van de wijk Krinkelhoek zich druk over de komst van vier vreemdelingen met een verblijfstatus. Ik erger me aan de protesten. Toch blijk ik ook niet zo ruimdenkend als ik vaak beweer. De in mijn omgeving gevestigde vreemdelingen lopen mij namelijk danig in de weg.
Ieder levend wezen heeft een leefomgeving nodig. Soms is die robuust, omdat er ruimte moet zijn voor de natuurlijke processen. Opname van nieuwe Nederlanders moet geen probleem zijn als dit in harmonie met de omgeving gebeurt. Het is logisch dat bestuurlijke organen hiervoor een gebied afbakenen waarbinnen de toegelaten vreemdelingen zich kunnen vestigen.
In mijn optiek worden er dan geen barricades opgeworpen, omdat hekken en afscheidingen de integratie tussen de verschillende groepen in de weg staan. Het is dus niet zo dat ik tegen afzettingen ben uit angst dat het gras bij de buren groener is. Zo’n grote grazer ben ik niet. Ik ben sowieso niet zo gehecht aan het gras, want ik zag het alleen maar in het voorbij gaan.
De vreemdelingen mogen best hun plek innemen. Het verbaast mij alleen dat ze een gewenningsperiode nodig hebben. Een jaar zonderen zij zich af van de wezens om hen heen en dat om te wennen aan hun nieuwe leefomgeving. Ik vind het nogal een groot contrast. Hoe kun je aan iets wennen als je het negeert?
Goed, het viertal blijft niet alleen. Er komen er nog zeven bij. Weliswaar afkomstig uit een andere stam, maar wel van de dezelfde soort. Dit elftal zal het met elkaar moeten gaan rooien. Ze hebben daar voldoende ruimte voor tot hun beschikking. Niets of niemand zal ze lastig vallen, want de toegang tot hun leefomgeving zit tot maart 2017 op slot.
De vreemdelingen krijgen genoegdoening, want eens waren zij niet zo vreemd. Ze zijn verjaagd en krijgen nu de ruimte terug. En niet te zuinig: 200 hectare in een overbevolkt land. De leefomgeving ligt in het grootste aaneengesloten natuurgebied van Noord-Brabant: De Maashorst. Er zou dus ruimte genoeg moeten zijn.
De ruimte die de een krijgt, gaat ten koste van de ander. Nu hebben de Schotse hooglanders mij nooit in de weg gelopen als ik De Maashorst per fiets doorkruiste, maar op de zojuist gearriveerde Wisent ben ik stukgelopen. Voor deze vreemdeling is een bosgebied van 200 hectare afgesloten. Het was mij even ontgaan dat daardoor het fietspad op de Zevenhuizerweg, tussen het Slingerpad en de Straatsven, verbodenterrein is tot maart 2017.
Ik moet toegeven dat ik behoorlijk gevloekt heb toen ik voor de dichte poort van het leefgebied van de Wisenten stond. Ik had er net een veertig minuten hardlopen opzitten en was op de weg terug naar huis. Omdraaien betekende nog eens veertig minuten en ik had nog lucht voor twintig. Via mountainbikepaadjes zocht ik – zonder succes – mijn weg om de omheining heen. Ik realiseer me dat die wisenten mooi het gras voor mijn voeten weg grazen en tegelijkertijd ook niet, want ik kan deze trimronde een jaar lang van mijn lijstje schrappen.