Ik verzucht met enige regelmaat: ‘In welke wereld leef ik toch?’ Het hoeft dan niet eens zo te zijn dat ik me erger aan het leed dat wij elkaar aandoen. Niet dat ik mij dat koud laat, maar soms ben ik gewoon zo murw – afgestompt –  dat het niet binnenkomt. Ik bedoel dat de wereld gewoon te snel voor mij gaat.

Ik ‘level’ niet zo goed met de vaart der volkeren. Straattaal versta ik niet en Instagram begrijp ik niet. Daarnaast blijkt er ook nog een schaduwinternet te zijn. Er is dus in dit universum al een parallelle wereld. Wat zeg ik: niet één er zijn er meerdere. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, alleen heb ik steeds meer het gevoel dat ik ergens achterblijf, doordat ik achter blijf.

Bij Pauw zag ik drie ‘vloggers’ dat zijn mensen die online een videodagboek bijhouden. Ik besef dat ik nu iets uitleg waarvan jij, als lezer, al lang wist wat het was. Het feit dat ik uitleg nodig vind, geeft aan dat ik in een andere wereld leef. Het begon met Hyves. Hierop was ik behoorlijk actief. Zo zette ik er onder meer dit soort stukkies op. Op een gegeven moment vertrokken mijn vrienden naar Facebook. Ondertussen had ook Twitter zijn intrede gedaan.

Hoor mij, zie mij, vind mij leuk en verspreid mij dat is de bedoeling van Facebook, Instagram, Twitter en YouTube. Het is allemaal enorme navelstaarderij en ik snap niet hoe mensen de tijd vinden om voortdurend foto’s, berichtjes en video’s te plaatsen. Raar, want ik besteed dagelijks uren aan het bekijken van al die ‘posts’, met uitzondering van Instagram, want daarvan snap ik nog niet de meerwaarde.

Je ziet het wellicht al aankomen, ik drijf langzaam af. Ik kan al die nieuwe initiatieven niet meer bijbenen. Ik wil het ook niet meer leren, want er komt steeds weer iets anders en ik heb nog niet de overtuiging dat het mijn leven verrijkt. Zo ben ik wel op (het saaie) LinkedIn te vinden, maar weet ik totaal niet hoe daar effectief mee om te gaan.

Overigens vind ik ook dat je iets te delen moet hebben. Fotografeer jezelf voor een mooi gebouw, schrijf een interessant verhaal of film een unieke gebeurtenis, maar alsjeblieft houd je mond als je niets te melden hebt! Dat denk ik, maar miljoenen volgers van vloggers denken daar totaal anders over. Ik heb lak aan nagels lakken, dus ik kijk niet. Ik heb geen hond om op te doffen, dus ik kijk niet. Ik hoef geen fashiontips, dus ik kijk niet. Al moet ik toegeven: ‘Dit laatste argument is wellicht niet het sterkste?’

De wereld dendert door op een manier waarin ik me niet meer herken. Mijn buurvrouw riep ooit, toen ik klaagde over haar blaffende honden: “Ga toch in een hutje op de hei wonen!” De laatste tijd denk is steeds vaker: ‘Als ik het betalen kon, zou ik gaan’, want in feite leef ik al als een kluizenaar in steeds sneller veranderende samenleving.