Ik heb een zwak voor de Vlamingen. De kunst van het levensgenieten verstaan zij wellicht net iets beter dan in Zuid-Nederland. Brabant gaat prat op het Bourgondische, maar steekt toch schril af bij België. Alleen: hoe moet ik het masochistische van de Vlamingen plaatsen? Hierbij een poging…
Belgen noemen Nederlanders vaak direct, onbeschoft en luidruchtig. Iets wat Brabanders vaak ook weer van Hollanders vinden, maar waarop ik me toch aangesproken voel als ik onder Belgen ben. Niet vreemd, want ik heb een luide stem, kan behoorlijk vuilbekken en houd niet van omwegen.
België verkeert in een permanente staat van ‘stremming’ en omrijden zit de Vlamingen dusdanig in het bloed dat ze ook met omwegen hebben leren spreken. Ik vind dat charmant en veel minder confronterend dan het Nederlandse gezeik. Naar mijn smaak zijn ze België net iets positiever. Ze kunnen best klagen, maar dat is dan meer mopperen dan zeuren. Ik realiseerde me dit toen ik een voetbalnabeschouwing zag.
Ondanks de uitschakeling van De Rode Duivels tijdens Euro 2016 bleven de Vlamingen op televisie ‘fier’ op hun team. Goed, de verwerking van de uitschakeling bleef tot het einde van het toernooi voortduren, maar niet door stil te staan bij de gebreken van hun nationale elftal. Nee, het ging juist over de kwaliteiten, die de analisten misten in de te beschouwen wedstrijd. Een verademing, want in Nederland trappen we de verliezer graag de grond in.
Het kan aan de grote hoeveelheid gerst, hop en gist liggen dat de Belgen een stuk minder nuchter zijn, maar aannemelijk is dat niet, want in Nederland zijn inmiddels meer bierbrouwerijen dan in België. Ik vermoed dat het toch meer om een levensinstelling gaat. Een Vlaming is gewoon meer ‘pallieter’ dan een Nederlander levensgenieter!
Vanuit het adagium dat ‘zachte heelmeesters stinkende wonden maken’ menen Nederlanders altijd de vuile was buiten te moeten hangen. In talkshows, columns, gedichten en liedjes spuwen we onze gal. Je zou denken dat dit weinig opbeurend is, maar blijkbaar heeft zelfs de Belg hieraan behoefte.
Zou het een vorm van masochisme zijn dat de Belgische televisie de Bellingwolder Jan Mulder laat aanschuiven voor voetbalcommentaar, Haarlemmer Rick de Leeuw als vaste studiogast zijn ongezouten mening mag geven in De Laatste Show en de Belgen zich een muzikale spiegel laten voor houden door Veenendaler Stef Bos.
Dat er een behoefte is aan pijn en vernedering bij de Vlamingen had Paul Jean-Marie Jambers begin jaren negentig al laten zien via RTL, maar toch bestaat bij de Belgen kennelijk niet de behoefte zelf te zeggen waar het op staat. Het botte, directe en schreeuwerige is voorbehouden aan de Nederlander. Die woont immers beneden zeeniveau en daartoe wil de Vlaming zich niet verlagen.
Jan Mulder, Rick de Leeuw & Stef Bos worden gebruikt om het negatieve beeld van de Nederlander in stand te houden. De Belgen blijven op die manier bekend staan als gemoedelijke positiviteitsgoeroes, die heimelijk verlangen naar een verbaal pak slaag. Ik bewonder de Belgen in hoe ze de waarheid wel willen horen, maar niet willen spreken en realiseer me meteen dat het in Nederland eigenlijk exact andersom is.