Wegkijker

Geplaatst op door

ios-hoofd_onder_water_s_1Ik ben een ‘Wegkijker’, die conclusie viel mij verledenweek zaterdag via Twitter ten deel. Ik moet toegeven dat ik het aanvankelijk las als een verwijt van een betweterige journalist (of is dat een pleonasme).  In dit geval kan ik alleen maar toegeven dat hij het inderdaad goed gezien heeft. Ik wil het soms gewoon niet meer zien.

Amsterdam, Ansbach, Berlijn, Istanbul, München, Nice, Sagamihara (Japan) & Saint-Étienne-du-Rouvray laten mij heus niet onberoerd, alleen wat kan ik ertegen doen? Het stemt me verdrietig en maakt me machteloos. Ik wil best boos worden, maar op wie? Ik heb eerder al betoogd dat bij elke moordenaar een steekje los zit, want anders kun je een ander mens niet ombrengen. Ik vind dat trouwens ook van oplichters en mensen die moedwillig een ander te kwetsen.


Als iemand vervolgens gaat twitteren dat je de grens moet sluiten voor depressieve eenlingen dan voel ik mij wel aangevallen. Het stigmatiseert iedereen met een depressie. Natuurlijk snap ik ook wel dat het niet haalbaar is, want hoe weet je nou precies hoe het met de ander gaat. Zeker niet als we niet eens meer echt naar de ander willen luisteren. En het klopt dat ik mij hier ook schuldig aan maak, want als een ander alleen maar extreme en boze opmerkingen maakt dan sluit ik mij ook het liefste af. Het is de toon, die de klank van de muziek bepaalt. Helaas was ik zo dom op deze tweet te reageren.


Het kwam me dus op de constatering: “Wegkijker” te staan. Ik wilde het niet begrijpen, want hoewel ik geen oplossing heb voor terreur wil ik ook niet vervallen in het beledigen van anderen. Door te reageren ben ik uiteindelijk natuurlijk gewoon in die valkuil getreden.


Een depressie is om te beginnen terreur in iemands hoofd. Het is lastig om in iemands hoofd te kijken en dus is het sluiten van grenzen geen wezenlijke oplossing. Het opsluiten van mensen met geestelijke problemen is dat ook niet, want diegene die het gevaarlijkst zijn laten zich vaak niet zo kennen. Overigens heb ik dat wel ooit als oplossing geopperd. 


Ik moet eerlijk toegeven dat, toen ik vroeg om opsluiting in een kliniek, ook niet elke lezer snapte dat ik het sarcastisch bedoelde. In de betreffende tweet over de ‘depressieve eenlingen’ had ik als alternatief eens ‘moslim’ in moeten vullen. Alsof ik het dan wel goed zou keuren dat iemand zulke taal uitslaat? Maar goed, zo had de schrijver het niet bedoeld. Het was cynisme.


Zou het niet veel handiger zijn als we gewoon zouden zeggen wat we echt vinden? Kunnen we gewoon niet eens ellende incasseren, er bedroefd van worden, maar niet vervallen in het creëren van nog meer woede? Mij lukte dat dus ook niet, wat me terecht op een reprimande kwam te staan.

Hij heeft gelijk. Ik ben zwaar depressief en eigenlijk ken ik ook wel een stuk of wat mensen die ik het liefste koud zou maken. Sinds vorige week zaterdag is dat aantal zelfs weer wat uitgebreid, want natuurlijk hebben simpele zielen veel volgers en heb ik dus heel wat verwijten over me heen gekregen. Voordeel is wel dat ik vorige week zaterdag volop aandacht kreeg als depressieve eenling. Tegelijkertijd deed het me beseffen hoe alleen ik sta in deze wereld.

Ben ik naïef als ik zeg: “Wie haat zaait, geweld zal oogsten”? Door de ellende niet te willen zien om de pijn niet te hoeven voelen ben ik inderdaad een: “Wegkijker”, maar in plaats van dit als een belediging te voelen, moet ik het omarmen. Een van de mooiste regels uit een Nederlandstalig lied vind ik: “Met mijn hoofd onder water, ziet niemand mijn tranen.”

Zijn het juist niet de gelukkige mensen die problemen ontkennen door alleen oplossingen te willen zien? En zit er niet gewoon een maximum aan wat we aan ellende aankunnen?


Het is zoals Acda & De Munnik zingen in ‘Laat me slapen’; het is niet dat het me niet interesseert, maar wat weet ik er nou van? Voor niets heb ik een oplossing, maar die lees ik bij veel andere twitteraars ook niet. Het is daarom dat ik in de ontkenning ga.

Of zoals Acda & De Munnik zingen:
“Vanochtend toen de krant kwam, mam
Heb ik de oplossing bedacht
En ik heb hem terug gegeven
Ik heb hem teruggegeven
Aan de jongen die hem bracht.”

En het is ook zo met zogenaamde vrienden om me heen. Goed bedoelde adviezen die vaker voelen als verwijten of telkens maar het opdringen van je mening, zonder dat er ook eens geprobeerd wordt jou te begrijpen. Ik heb er gewoon geen zin meer in!


Ik snap dat het leven niet bestaat uit tegeltjeswijsheden; al klinken ze soms zo logisch. En heus ik denk echt wel dieper na over de dingen. Misschien is het daarom dat ik het af en toe beter vind om te zwijgen of – zo je wilt – weg te kijken. Olie op het vuur gooien is makkelijker dan blussen. Tegelijkertijd is het zo dat je een veenbrand het beste uit kunt laten branden. Om zelf helder te communiceren: “Lees ‘veenbrand’ als onderbuikgevoel!” En voor hen die me liefhebben is het maar goed dat het leven geen tegeltjeswijsheid is, want dan had ik al lang voor de meest eenvoudige oplossing gekozen.

2 gedachten over “Wegkijker”

  1. Het zou al helpen als je eens probeert om uit te vogelen waarom mensen zeggen wat ze zeggen. In dit geval gebruik ik het bewust het frame dat wij met zijn allen zo makkelijk gebruiken als het om moslims gaat. Islam = terreur. Dat is het frame. Niemand kijkt daar meer van op. Maar wat als je exact dat frame toepast op mensen die in de war zijn of depressief? Op Twitter probeer ik regelmatig de hypocrisie van ons denken aan te tonen. Juist om tegengas te geven aan de onderbuik. De meeste mensen snappen gelukkig heel goed dat ik hier geen depressieve eenlingen aanval.

    Op zich gek overigens dat je hier een heel betoog neerpent over – in wezen – respect en mij vervolgens een ‘simpele ziel met veel volgers’ noemt. Het is niet mijn schuld dat je mijn intenties niet begrijpt. Persoonlijk vind ik het niet willen snappen van dat wat zo overduidelijk te lezen is en zelfs door mij van een uitleg werd voorzien, nogal simpel.

  2. Ik ben sowieso tegen ‘framen’. En als de heer Klomp niet hatelijk was geworden met zijn tweet over ‘depressieve eenlingen’ (zie hierboven 13:21) dan had ik dit stukje überhaupt niet geschreven. En natuurlijk is mijn opmerking ‘simpele ziel’ ook niet aardig (en ook niet zo bedoeld).

Reacties zijn gesloten.