Ik ben blij dat de feestdagen weer achter ons liggen. Niet dat ik niet genoten heb van de gezelligheid, het lekkere eten, het cabaret en de Top 2000. Het probleem is dat ik elk jaar eindig met een stevige verkoudheid en een aanval van migraine. De hoofdpijn en het ophoesten van gele snot horen inmiddels net zo bij de jaarwisseling als aftellen, oliebollen en vuurwerk.

Het enige voordeel van keelpijn, hoofdpijn en een verstopte neus is dat deze ongemakken me afleiden van mijn sombere stemming. Eigenlijk ben ik namelijk het hele jaar ziek, maar in de laatste dagen van het jaar laten de geestelijke ongemakken zich verdringen door lichamelijke. Ik weet niet wat ik liever heb. Ik twijfel of je kunt wennen aan heftige hoofdpijn, terwijl ik momenteel wel pillenvrij leef met het idee dat mijn leven zinloos is. Alleen de mate waarin ik dit kan accepteren zit me doorgaans in de weg.

Het gekke is dat als mijn opgezwollen huig mijn luchtpijp blokkeert ik deze door mijn wangen naar binnen te bewegen bovenop mijn tong leg om maar niet te stikken. Dit is een lichamelijke reactie om mijn sterven te voorkomen. Ik vind dat raar, want als ik de blokkade niet zou opheffen dan zouden mijn geestelijke problemen in een keer zijn opgelost; en dan ook nog op een natuurlijke wijze!!!

Blijkbaar is het lichaam sterker dan de geest; of ben ik toch niet wanhopig genoeg. Niettemin kan ik wel uitkijken naar oudejaarsavond. Al mis ik de traditie van de oudejaarsconference kijken op het moment dat deze wordt uitgezonden; gewoon even een uurtje stilstaan bij het afgelopen jaar om alle ellende daarna snel te vergeten, al dan niet geholpen met een glas mousserende wijn.

Nieuwjaar is trouwens even relevant als het leven. Je zou immers elke dag opnieuw moeten mogen beginnen. En de bijbehorende gelukswensen zou je op ieder moment moeten kunnen doen aan je dierbaren, familie, kennissen, buren en collega’s. Nieuwjaarswensen zijn niet meer dan een gezellige traditie, een ritueel – dat veiliger is dan vuurwerk – om van een gewone avond iets bijzonders te maken.

De relevantie van Nieuwjaar ontgaat velen niet, want een gewoon: ‘Een gelukkig nieuwjaar’ of ‘De beste wensen’ volstaat niet meer. Digitaal moeten die gepaard gaan met een afbeelding of filmpje en anders wordt veel werk gemaakt van een originele boodschap, want niemand wil afgezaagd klinken. Gewoon is – als het om nieuwjaarswensen gaat – niet meer gek genoeg.

Ik ben aan einde van het jaar nog futlozer dan de rest van het jaar en mijn creatieve brein heeft de geest gegeven. Ik weet geen mooie afbeelding te maken en ben niet in staat tot een originele filosofische overpeinzing. Die voortdurende competitie om anderen de loef af te steken aanschouw ik liever aan de zijlijn in aanwezigheid van mijn dierbaren. Ik wens dat er (in 2017) meer balans komt.

Ik heb nauwelijks geappt en geen nieuwjaarswens op Facebook of Twitter gezet. Sorry, daarvoor. Goede voornemens heb ik ook niet echt, gezien mijn opvatting over het leven. Het is zoals de filosofische lokale folkrockband BZB ooit omschreef: “De zin van het leven is zin in het leven.” Mijn enige voornemen is daarom te accepteren dat mijn leven niet zinvol is, maar dat dit met bier, muziek, goeie films, fijne seks en leuke vrienden prima te compenseren is. En ondanks dat ik eenieder die mij dierbaar is het op elk moment toewens – en het liever in persoonlijk contact zou uitspreken – typ ik het hier voor deze gelegenheid toch maar:  veel geluk en gezondheid (en zin in het leven).  Al vind ik wel dat ik nu eerst aan de beurt ben.