Ik probeer me niet te ergeren en me in plaats daarvan te verwonderen. Glimlachend heb ik dan ook vanmorgen het NOS radionieuws aangehoord. Gemeenten, GGZ en het UWV moeten helpen bij het beter maken van mensen met psychische klachten. Dat zou staatssecretaris Jette Klijnsma van volksgezondheid willen. Een schaterlach kon ik niet onderdrukken.

Nou heb ik toch al weinig vertrouwen in politici, maar mijn geloof in staatssecretaris Jette Klijnsma is wel het aller laagst; vooruit op het vertrouwen in Halbe Zijlstra na dan, maar die is fractievoorzitter en heeft dus helemaal geen uitvoerende macht. Nu schijnt schijnheilige Jette op de valreep nog even drie-en-een-half miljoen euro uit te trekken om mensen van hun psychische klachten af te helpen. Ik denk dan: “Dat klinkt te mooi om waar te zijn.”

Ondanks mijn – vaak terechte – wantrouwen wilde ik graag in dit sprookje geloven. Immers, zelden heb ik me zo duidelijk genoemd gevoeld bij het luisteren naar het radionieuws. Nu hoorde ik al dat het geld verdeeld moet worden over twee jaar, maar goed dat is nog altijd ruim 1,7 miljoen per jaar en dus een enorme smak geld.

Ondanks mij latente afkeer van de arbeidsgehandicapte Jette Klijnsma, de namaak sociaal democraat, die er zelf toevallig wel in geslaagd is om al zeven jaar stevig te graaien uit de schatkist als het gezicht van de Nederlandse sociale zaken en werkgelegenheid, wilde ik toch geloven in een sprookje. Niettemin knaagde ergens een wantrouwen.

Toen ik dit bericht terug ging zoeken op de site van de NOS stond het er toch net even iets anders. 31% van de mensen met een uitkering krijgt psychische zorg. Dat percentage percentage moet omlaag, maar daarmee is niet gezegd dat gemeenten, GGZ en UWV de geesteszieken gaan helpen.

Nu kan het aan mijn cynische inborst liggen. Maar ik denk te weten wat werkelijk het doel is: de psychisch gestoorden uit een uitkering krijgen en dat kun je natuurlijk ook doen door ze als UWV zo te herkeuren, zodat er altijd wel een super laagbetaald baantje te bedenken is voor de zwaarmoedige mens. Een gemeente stelt de gekken vervolgens te werk in het plantsoen, de vuilophaaldienst of als stadswacht. En de GGZ moet er maar een pilletje in douwen, zodat ze niet voor de trein springen.

Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat het wantrouwen dat je bij het UWV of de sociale dienst ontmoet in ieder geval niet helend werkt. En de beperkte tijd die de behandelaars van de GGZ nog voor je  hebben geven je ook sterk het gevoel dat je slechts een nummertje bent; een kaart uit de kaartenbak, een dossier dat zo snel mogelijk gesloten dient te worden. En dat is allerminst een steun bij het herwinnen van je eigenwaarde.

Tot slot weet ik niet welk gevoel nu overheerst: de woede omdat de bulletinlezer van de NOS een wel heel eigen positieve draai aan het nieuws had gegeven of de blijdschap dat ik nog altijd in staat ben zelf na te denken. Immers als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het dat vaak ook. Voor mijn eigenwaarde is het denk ik het beste dat ik me maar aan mijn blijdschap vastklamp.