Die nieuwe campagne van de Rijksoverheid, irriteert mij. De campagne heet Hey Helpt en moet depressies bespreekbaar maken. Bij Hey Helpt hoort natuurlijk zo’n quasi informatieve televisiespot.

Ik kan natuurlijk niet tegen het bespreekbaar maken van depressies zijn.
Immers waarom denk je anders dat ik deze audio-columns, of zo je wilt podcasts ben begonnen?
Het is heus niet zo dat ik bang ben voor mijn concurrentie; alhoewel angsten bij mij natuurlijk wel een dingetje zijn.
En toegegeven: Ik zou knap chagrijnig worden als iemand anders succesvoller wordt in depressieve podcasts dan ik. Laten we wel wezen: Je mag somberder zijn, maar je mag het niet somberder brengen dan ik.

Dit is mijn platform, dus als je zelf als sprekende wilt somberen dan moet je maar gaan vloggen, want video is dan weer niet zo mijn ding.

Het is ook niet vanwege de onpersoonlijke aanspreektitel: ‘Hey’. Al moet ik toegeven dat op die manier aangesproken ook niet echt helpt voor mijn begrip. Ik vind elk mens uniek met mezelf op de eerste plaats.

Maar goed waar zit de kern van mijn irritatie dan wel?
De uitwerking van de campagne Hey Helpt stoort me.

Het doel: dat ik en die 799-duizend 999 andere chronische somberaars zonder zorgen open kunnen zijn over hun depressie waardeer ik ten zeerste.

Alleen de manier omdat te bereiken werkt in mijn optiek niet echt. Het is ook niet zo dat het campagneteam van Hey Helpt daar lekker lang over na heeft gedacht. Ze wijzen je gewoon door naar ‘Samen Sterk zonder Stigma.nl’.
Je zou als reclamebureau immers eens zelf moeten werken voor die duizenden euro’s die worden opgestreken voor zo’n publiekscampagne.

Als ik klik op de tips om een gesprek te starten over je psychische aandoening kom ik dus op de speciale pagina hierover op samensterkzonderstigma.nl.

En dan neig ik al af te haken nadat ik de tekst gelezen heb onder het eerste subkopje: ‘Bereid je voor.’ Er staat:

‘Denk na over de verschillende reacties die je kunt krijgen, zowel positieve als negatieve. Je gesprekspartner reageert vanuit zijn eigen beeld van psychische aandoeningen, van jou als persoon en hoe die twee samen komen. Kies een goed tijdstip en een plaats waar je jezelf fijn en comfortabel voelt. Zorg dat je klaar bent om er over te praten.’

Tsja, bij iemand met een depressie slaat dan de angst alweer toe. Bovendien zijn we erop berekend dat anderen ons ‘aanstellers’ vinden.
We horen al zo vaak dat het een kwestie van een ‘mindset’ is. Om over het advies: ‘Dat je het allemaal wat meer los moet laten’ nog maar te zwijgen.

Het stoort mij ontzettend dat ik ziek ben en er van mij dan gevraagd wordt om rekening te houden met gezonde mensen. Ik vind dat dus de omgekeerde wereld.

En als ik dan onder het kopje: ‘Pas je boodschap aan’ lees dan neemt bij mij de irritatie nog verder toe.

Aan je kind vertel je iets anders dan aan je buurman. De boodschap kan verschillen, en ook de manier waarop je het vertelt.

“Ja, duhhhhh,” denk ik dan. “Ik ben depressief, niet dom.”
En daarbij soms kost het überhaupt zoveel moeite om je uit te spreken dat elke zin verrot je bek uit komt. Het is juist die angst waardoor veel van mijn collega somberaars hun mond houden.

Vervolgens moet ik van de site ook nog rekening houden met de vragen.

Een heleboel… of geen enkele. Degene met wie je praat kan heel veel vragen hebben. En wil misschien informatie hebben die hem helpt het te begrijpen. Of hij laat het over zich heen komen en stelt geen enkele vraag.

Eigenlijk ben ik nu dus al afgehaakt, hè. Maar voor deze column lees ik nog even door.

Onder het kopje: ‘De eerste reactie hoeft niet blijvend te zijn’

Je gesprekspartner reageert in eerste instantie misschien op een manier waar je niets aan hebt. Hij verandert bijvoorbeeld van onderwerp, komt met clichés of luistert niet. Geef hem tijd. Het is sowieso goed dat de eerste stap is gezet.

Als je al niet terug in je schulp gekropen was dan gebeurt het na die eerste reactie wel. Maar goed, toch bedankt voor het compliment hoor…

Dan het kopje: ‘Neem informatie mee.’

Sommige mensen lezen later graag nog dingen na en willen zelf extra informatie opzoeken. Je kan folders en informatie voor hen meenemen.

Ik zie me al zo’n wandelende Postbus51-foldermolen worden.

Goed en dan komt nu het meest stuitende subkopje: ‘Houd het licht.’
Wat denkt die achterlijke schrijver van deze tips wel niet dat een depressie inhoud?
Het is GVD zwaar; nee, niet per se een donker gat, maar wel op zijn minst een enorme grijze wolk zonder enige kleurnuance in je kop. Je kunt je lang niet altijd duidelijk uitdrukken en dan moet je nu ook nog rekening houden met het incasseringsvermogen van je gesprekspartner. Het is toch GVD geen cabaret.

Birgitte Kaandorp – Ik heb een heel zwaar leven.

Nou vergat ik bijna de tekst te geven onder dit subkopje:

Een zwaar gesprek voeren is niet nodig. Mensen vinden het onderwerp vaak vervelend, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen en hoe ze je kunnen helpen. Dat is hun eigen angst. Als je het licht houdt, vermijd je de spanning bij jullie beiden.

Ja, en om die spanning te mijden houd ik dus mijn kop maar dicht.

Wees gerust, beste luisteraar, we zijn er bijna doorheen. Al lijkt het met dit subkopje dat we juist bij het begin zijn aanbeland, want er staat: ‘Grijp de kans voor een gesprek.’

Als iemand naar je gezondheid vraagt kan je ook besluiten om eerlijk(er) te antwoorden. Misschien toont iemand meer interesse dan je van te voren had verwacht.

Nou ben ik misschien heel dom. Euh oh nee, dat was ik juist niet. Ik was immers depressief. Zo vertelde ik vier minuten geleden nog.
Jaaaaa, spoel maar even terug om te kijken of deze tijdsaanduiding klopt.

Maar goed, ik zou dus met het advies begonnen zijn: ‘Dat je elke kans voor een gesprek moet grijpen.’ En dan zou ik het laatste subkopje als tweede neerzetten; en die luidt: ‘Moed is besmettelijk,’ want:

Als je de moed hebt om over je psychische gezondheid te praten, verlaagt dat de drempel voor anderen. Wees niet verbaasd als je openheid andere mensen aanmoedigt om ook hun verhaal te vertellen.

Maar goed, dit advies staat helemaal onderaan. De echte suïcidale depressieveling is al lang afgehaakt. Die hangt vast al ergens te bungelen met de moed in zijn of haar schoenen. Dus deze tekst staat er louter voor de luisteraars van deze podcast.

En ik kan tot slot maar een uitstekend advies geven aan mensen die depressie bespreekbaar willen maken: Geef mensen de link naar deze podcast. Als dit geen gespreksstarter is dan weet ik het ook niet meer.

En ja, ik ben depressief, maar ik hoef in deze vorm in elk geval geen weerwoord te verwachten, want dit is mijn persoonlijke monoloog. Mocht je desondanks toch willen reageren mail me dan via Jolwin@laatzemaarpraten.nl

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS