Ik spreek me in dit dagboek uit over zaken, die me irriteren. En ondertussen hoop ik dat jij luistert. Sterker nog ik verlang een reactie, zoiets als: “Goh, dat heb jij scherp opgemerkt” of “Ja, dankjewel Jolwin daar kan ik wel wat mee.” Ik verlang zogezegd naar positieve aandacht, terwijl ik negatief ben. Werkt dat eigenlijk wel zo?

Op mijn vrijwilligerswerk heb ik me afgelopen week uitgesproken over de lengte van interviews. Er was een verschil van mening over de lengte, in minuten, dat een radio-interview mag duren. Een luisteraar zou niet lang verveeld mogen worden met een gesprek, dus drie minuten en weer door.
Ik merkte op dat ik zo tijdens de dag van de democratie ook radio heb zitten maken, maar dat mij dan vervolgens verweten wordt, dat ik niemand uit laat praten. Ik had een debat geleid tussen twee journalisten en ik vind nog altijd dat ik dat op een prima manier gedaan heb, zodat er zowel inhoud in zat als dat het kort en bondig was, zoals dagelijks radio wordt gemaakt op mijn vrijwilligerswerk.

Zo keurig als ik dat nu vertel heb ik mijn kritiek natuurlijk niet geuit. Ik bedoel nu heb ik er wel over nagedacht. Ik zei feitelijk zoiets als: “Ja, dan houd je een debat kort en dan krijg je het gezeik dat je niemand uit laat praten.” Overigens vind ik dat een interview zo lang mag duren als dat de interviewer zinnige vragen kan stellen. En dat kan alleen als je van te voren een lijn of doel hebt bedacht.

Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben, al zit het mij nog steeds hoog. En dat terwijl de dag van de democratie op zaterdag 9 september vorig jaar was. Het is dus niet zo dat ik rancuneus ben of zo. Ik vind gewoon nog steeds dat ik gelijk heb, maar krijgen en hebben liggen soms mijlenver uit elkaar.

Negativiteit is natuurlijk ook het lang blijven hangen in een standpunt, waarin je toch niet gekend wordt. En negativiteit is ook dit klagerige verhaal. De kans dat jij daar vrolijk van wordt, lijkt mij buitengewoon klein. Tenzij je zo’n grote hekel aan me hebt, dat je mij mijn irritatie van harte gunt.

Als mijn vrouw en ik even geen aandacht voor ons zoontje hebben dan gaat hij ook met spullen gooien, drammen, schreeuwen of iets vies of stuk maken. Hij vraagt dan om negatieve aandacht, omdat hij de positieve aandacht niet kan krijgen. In de Transactionele Analyse noemen ze dat een ‘kick me.’

Je krijgt dan immers wel aandacht, maar deze is niet bevredigend. Het gaat om een zogenoemde ‘negatieve stroke.’ Deze term komt van de Amerikaanse grondlegger (Eric Berne) van de Transactionele Analyse. Stroke moet in dit geval vertaald worden als ‘aai’ of als ‘oorveeg.’ In het geval van de aai is het een ‘positieve stroke’ en de oorveeg is een negatieve stroke.

Hoewel ik verlang naar een liefkozing ontvang ik regelmatig het tegenovergestelde. Of nog erger onverschilligheid. Dan krijg je namelijk helemaal geen aandacht en heeft de ‘kick me’ helemaal geen zin. Toch is het vreemd hoe dat bij ons mensen werkt, dat we om ons heen slaan als we gestreeld willen worden.

Ja, ik heb het nu over ons mensen, want ik ben natuurlijk niet uniek in mijn ergernissen. Kijk maar eens een kwartiertje op Twitter. Je zult weinig complimenten tegenkomen, vermoed ik. Of jij moet een betere tijdlijn hebben dan ik. Maar goed, ik doe daar dus vrolijk aan mee. Of nou ja, eigenlijk chagrijnig en ondertussen maar hopen dat jullie mijn dagboek leuk vinden.

Even voor mijn vaste reageerders, jullie weten zelf wie jullie zijn, ik krijg van jullie vaak hele opbouwende en lieve berichtjes via WhatsApp en Facebook. In die zin voel ik mij in al mijn negativiteit wel begrepen, maar toch blijf ik het raar vinden: klagen en dan toch hopen op knuffels…

Tot slot is er nog de engste groep, zij die niet reageren. Zij die onverschillig lijken, maar ondertussen zich wel aan je ergeren. Zij sparen namelijk zegeltjes en berg je voor het moment dat het zegelboekje vol is. De kots die je dan over je heen krijgt, is de bagger waarin je verzuipt. Het zijn de momenten waarop vriendschappen en relaties worden verbroken. Het is die angst dat alles ooit bij je terugkomt, waarom ik toch graag wat vaker positief zou zijn.

Of oprecht onverschillig, want dat werkt verlichtend. En dus probeer ik elke dag opnieuw te denken: (laat ze maar praten).

Celine dion – it’s all coming back to me now

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS