BNNVARA ontpopte zich de afgelopen week als de hoeder van de depressieve schapen. In de media was er volop aandacht voor mentale problemen. Er zijn weken dat ik me minder aangesproken voelde door het nieuws en televisieprogramma’s.

Carrie’s medicijnen lijken niets meer te doen. Ze ziet complotten, die zo absurd zijn dat ze niet kan geloven dat ze waar zijn. En dus vermoedt Carrie dat haar bipolaire stoornis weer opspeelt. Ze moet er niet aan denken dat de medicijnen zijn uitgewerkt. Voor haar doemt het zwarte scenario op van afbouwen, paniekaanvallen en het proberen van nieuwe pillen. En in de angstaanvallen en waanbeelden weer opbouwen met de hoop dat de pillen toereikend zijn, want anders volgt nog een cyclus van afbouwen, paniekaanvallen en opbouwen.

Dit is niet de omschrijving uit een documentaire, maar uit de derde aflevering van het zevende seizoen van de spannende televisiethriller Homeland. En hoewel de aftrap van de depressiemaand eigenlijk pas maandag was met de luchtig bedoelde Depressie Kennistest, begon voor mij de maand al op zaterdag.

Ik was aangenaam verrast hoe open en duidelijk de worsteling met medicijnen werd omschreven in deze tv-serie. Goed, natuurlijk wist ik dat al enigszins uit de vorige zes seizoenen. Ik bedoel Carrie is niet ineens bipolair. Dat was deze voormalige CIA-agente al meerdere jaren. Hoewel ik niet overtuigd ben dat ik bipolair ben en van een ander geslacht identificeer ik me toch in hoge mate met haar. Ook ik ruik onraad en vermoed complotten, die anderen ontkennen, maar er vaak weldegelijk blijken te zijn. Dat was afgelopen zaterdag bij Carrie ook het geval. Haar intuïtie liet haar niet in de steek.

In de steek gelaten voelde ik mij ook niet met al die aandacht voor depressies. Naast de Depressie Kennistest is er de portrettenreeks #TrueSelfie en was er het nieuws over Blokhuis en over de ideale aanpak van depressies.

Pillen en praten blijkt de ideale combinatie om een depressie, of een terugval, te bestrijden. Alleen medicijnen is een behandelwijze die onvoldoende soelaas biedt tegen de terugkeer van negatieve gedachten. Met gesprekken valt dat patroon te doorbreken. Hoewel dit voor alle media een enorme eye-opener is, voelde het voor mij als intrappen van een open deur.

Naast pillen moet je dus praten, maar een dag later blijken gesprekken vrijwel onmogelijk. De GGZ heeft namelijk wachtlijsten, die langer zijn dan 14 weken. Voor alle duidelijkheid: ‘14 weken is al 3-en-eenhalve maand!’ Staatssecretaris Blokhuis blijkt zwaar teleurgesteld over de lange wachtlijsten. Een mij bekende politica merkte op Twitter geheel terecht op:
“Voor beleidsmakers zijn de wachtlijsten een zware teleurstelling, voor de mensen die erop staan zijn ze een, soms ondraaglijk, zwaar probleem!”

Voor beleidsmakers zijn de wachtlijsten een zware teleurstelling, voor de mensen die erop staan zijn ze een, soms ondraaglijk, zwaar probleem! https://t.co/QieHasmFWR

— Annemieke Boellaard (@Boellan) 11 april 2018

Toch zijn de lange wachtlijsten in de geestelijke gezondheidszorg voor mij ook geen nieuws. Als ervaringsdeskundige wist ik al dat mijn genezingsproces aanmerkelijk vertraagd is door te late hulpverlening. En als vader merk ik dat mijn zoontje eenzelfde lot te wachten staat, omdat alleen nog maar de diagnosestelling een wachtlijst van 5 maanden is, zeg maar 21 weken. Dat is dus net zolang als ik nu bezig ben aan dit dagboek.

Naast de televisieseries, zoals True Selfie van BNNVARA deed de EO ook een duit in het zakje. De omroep kwam met Tweestrijd om iemand met zelfmoordgedachten te confronteren met een ten dode opgeschreven kankerpatiënt. Natuurlijk wilde die persoon leven, waar de ander zichzelf dood wenst. Alleen geestelijken kunnen zo’n smaakloze vergelijking maken.

Persoonlijk krijg ik ontzettende jeuk van deze tegenstelling, omdat het in wezen geen tegenstelling is. Het zit namelijk zo: ‘Dat het jezelf doodwensen, ook een ernstige – en in potentie – dodelijke ziekte is.’ Misschien dat de EO er ook op die manier eens naar zou kunnen kijken, zodat ook voor deze schaapjes hun missiestatement: ‘Ontdek Meer’ op gaat.

Komende week is het de beurt aan de KRO-NCRV. Hun #jesuisdepri moet nog worden uitgezonden. Maar met zo’n verwijzing naar de aanslagen op het satirische weekblad Charlie Hebdo in Parijs gaat mijn jeuk in elk geval niet over, want zoals ik kanker niet aan psychische problemen wil koppelen, wil ik de parallel met terroristische aanslagen ook niet trekken.

Overigens vind ik dat bij iedereen, die moord, een steekje los zit. Zelfs als een kogel moet worden afgevuurd breng je toch iemand om. Volgens mij ligt daaraan ook een geestelijke afwijking ten grondslag. Net zoals bij ons – de potentiële – suïcidaaltjes.

Maar goed, NPO3 en NPO 3FM staan tot en met 16 mei dus in het teken van depressies, zelfmoordgedachten en andere psychische problemen. Maar, zo lees ik op de site van NPO 3, alleen bij jongeren. En dat terwijl Arjen Fortuin van de NRC terecht opmerkt: ‘Het óók bij ouderen een ernstig probleem is.’

Ik hoor er dus opnieuw niet bij. Alle aandacht voor depressies gaat niet over mij. Net zoals dat ik bij mijn vrijwilligerswerk niet mee op bedrijfsexcursie mag, omdat DAT alleen voor de betaalde krachten is. En zo sta ik – in mijn hoofd – weer op het schoolplein van de basisschool als het gepeste jongetje. Blijf dan maar eens denken: (Laat Ze Maar Praten).

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS