De een zijn dood is de ander zijn brood. Wie kent niet dit afgezaagde spreekwoord? Nou had ik mezelf als depressieveling nog niet eerder als verdienmodel gezien. Terwijl ik dat natuurlijk voor de farmaceut en psychiater wel ben. En voor de zorgverzekeraar en de maatschappij ben ik een kostenpost. In die zin zou een spuitje voordeliger zijn.

Maar goed, voordat je mij een spuitje gaat geven: criminelen, gehandicapten en ouderen zijn ook een kostenpost voor de samenleving en om iedereen dan maar een spuitje te geven? De vraag is of je in zo’n samenleving wil leven. Overigens zou een spuitje voor de suïcidale depressieveling wel een uitkomst zijn.

Ik dwaal af, want het voorgaande is vooral de oplossing van een kostenpost en ik wilde het even hebben over mezelf als verdienmodel. Ja, ik slik pillen; Ja, ik heb om de week een sessie met mijn psychiater; En ja, ik leef van een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Dit zijn allemaal kosten, maar levert aan de andere kant pillendraaiers, zielenknijpers en herintredingsgraaiers een boterham op. Voor hen ben ik gewoon werk.

Werk dat ik zelf niet heb. Ik was daarom anderhalve week geleden als een meisje van 14 zo blij toen ik benaderd werd via Facebook Messenger. Mij werd namelijk gevraagd of ik modellenwerk wilde gaan doen. Nou ging het niet om mijn lichaam, daar wordt namelijk al lang niemand meer opgewonden van. Nee, het ging om mijn stem.

Mij werd gevraagd of ik in plaats van een foto even wat geluid van mezelf zou kunnen toezenden. En dan heb ik het niet over de kwaliteit van mijn boertjes.
Ik voelde me vereerd. Ik dacht eindelijk weer eens iemand, die mijn capaciteiten op waarde weet te schatten. Zou het dan toch nog goed komen met mij?

Helaas, ik bleek niet goed genoeg op de foto te staan. Oftewel mijn stem klonk nog niet dusdanig dat het stemmenbureau er iets mee kon doen. Maar… Niet getreurd, want tegen een vergoeding zou men mij klaar kunnen stomen voor het modellenwerk. Het zal wel aan mij liggen dat ik dan achterdochtig word. Ik denk dan aan 14-jarige meisjes, die in hun naïviteit en hunkering naar erkenning, zich voor veel geld een portfolio laten aansmeren.

Ondertussen ben ik opnieuw teleurgesteld. Ik dacht dat mijn talent eindelijk weer eens erkend werd, maar ik blijk vooral een prooi om een slaatje uit te slaan. Als vrijwilliger kan ik overal radio maken, maar betaalt ontbreekt het mij aan de juiste capaciteiten. Ik zou opnieuw begeleiding nodig hebben. Terwijl ik in het verleden zelfs al logopedie heb gevolgd om mijn presentaties te verbeteren. Voor die logopedist was ik trouwens eerder al een verdienmodel.

Ik merk dat mij de motivatie ontbreekt. Wellicht door mijn wantrouwen en anders komt het vast door alle negatieve ervaringen in de voorbije jaren, dat ik toch vooral denk: (Laat Ze Maar Praten).

proefopname

Time bandits – Listen to the men with the golden voice

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS