Geestelijk word ik geplet door mijn innerlijke drang en externe maatschappelijke druk. Er wordt door anderen, denk aan bedrijven, instanties & overheden allerlei besluiten genomen waar ik aan moet voldoen. Deze externe druk kan ook goed voor jou gelden, maar ik heb hier dus continu geestelijk last van. En daarom kwam ik op de vraag of ik wel autonoom ben?

Overheden leggen belastingen op. Zij bepalen de hoogte en wat ze vervolgens met het geld gaan doen. En nou snap ik ook wel dat het onmogelijk is om 17 miljoen 215-duizend en zevenhonderd zevenenzestig individuele Nederlandse mee te laten beslissen, maar het knaagt wel aan je autonomie.

Nou, heb ik er ontzettend veel moeite mee om me te realiseren dat ik 24-uur per dag ziek ben. Gelukkig is er een instantie geweest, die me wel volledig heeft afgekeurd. Alleen vrees ik voor het moment dat er een herkeuring komt, want ik ben dan afhankelijk van een ander. Die persoon mag dan bepalen of ik wel ziek genoeg ben en of ik dus mijn ondersteuningsgeld behoud. Hierin voel ik mij dus allesbehalve autonoom.

Ruim tien maanden geleden heb ik een auto-ongelukje gehad. In mijn volste overtuiging ben ik afgesneden en niet achterop een auto gereden. De verzekeringsmaatschappij concludeerde anders. Daardoor voelt het alsof mij ontzettend veel onrecht is aangedaan. En dat is hetzelfde gevoel als dat ik overgehouden heb aan het verbreken van de arbeidsrelatie door een toenmalige opdrachtgever, nu bijna zeven jaar gelden. In beide gevallen werd ik tot iets gedwongen, namelijk betalen en niet meer op komen dagen; Van autonomie was dus allerminst sprake.

Autonomie, moeten we overigens niet verwarren met zelfredzaamheid. Volgens de Van Dale is autonomie zelfbestuur of zelfstandigheid. Zelfredzaamheid impliceert in mijn beleving dat er wel een contolerende, uitvoerende of helpen de macht is, maar dat deze jou aan je lot overlaat. Wellicht drukt het woord zelfredzaamheid wel nadrukkelijker de onmacht uit, die ik dagelijks voel.

Qua interne druk voel ik de afhankelijkheid van anderen om deze behoeften bevredigd te zien. Neem het verlangen naar betaald werk als radiomaker. Ik heb hiervoor toch tenminste een opdrachtgever nodig, die het met me ziet zitten. En laten de potentiële werkverschaffers niet bepaald in de rij staan, onder meer met dank aan mijn depressie; en bijbehorende zelfbeklag.

Ik ben trouwens ook voor de bevrediging van mijn instinctieve drift afhankelijk van anderen. Ik doel hierbij inderdaad op de invulling van mijn seksleven. Nou, zou ik heel zelfredzaam aan het masturberen kunnen slaan, maar dan voel ik toch nog een gemis. In mijn interne verlangens ben ik wellicht autonoom, maar in het verwezenlijken allerminst.

Aangezien ik me hopeloos voel door het idee geplet te worden door wat ik zelf wil en wat anderen voor mij beslissen, zou ik mijn autonomie willen zien als zelfbeschikking. Alleen ben ik daar dan weer te bang voor. Niet alleen voor de pijn van de zelfdoding, maar ook voor de invloed die mijn beslissing zou hebben op mijn nabestaanden. Bijvoorbeeld door het wegvallen van inkomen en het niet uitkeren van een levensverzekering.

Het zijn deze gedachten, die mij en mijn autonomie in de tang houden, of zoals ik het zelf voel: tussen de duimschroef. Het is daardoor wel moeilijk om overtuigd te blijven van mijn levensmotto: (Laat Ze Maar Praten).

Levellers – one way

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS