De harde schijf van mijn Diskstation-thuisserver zit bijna aan zijn maximum. Ik vind dat ontzettend vervelend, want nu moet ik de schijven gaan vervangen. Ik wil daarbij natuurlijk geen bestanden kwijtraken. Ik twijfel over mijn capaciteiten om deze klus zelf te klaren en tegelijkertijd voel ik de druk, of zo je wilt stress van de urgentie van deze klus.

Het is overigens niet alleen deze externe schijf, die voor onrust zorgt; ook mijn laptop lijkt zijn langste tijd gehad te hebben, want drie van de vier USB-poorten hebben het begeven. Het moeten vervangen van de laptop zorgt voor keuzestress. Ga ik opnieuw voor een laptop of kies ik toch voor een desktop. En wil ik om de rust van mijn kantoor te bewaken dan niet een all-in-one computer?, en heeft die wel voldoende capaciteiten?

Vragen overspoelen mijn hoofd en omdat ik er geen antwoorden op heb, raakt mijn hoofd overvol. Het lijkt wel alsof er meer data in mijn interne harde schijf zit, dan op basis van het geheugen mogelijk zou moeten zijn. Het oproepen van de verschillende bestanden gaat moeizaam of zelfs helemaal niet.

Het is alsof er in mijn hoofd een dialoogscherm omhoog komt, die meteen weer met het kruisje in de rechter bovenhoek wordt afgesloten, nog voordat ik goed en wel heb kunnen lezen wat de melding van het venster is; laat staan dat ik de gevraagde opdracht uit kan voeren, of dat ik kennis kan nemen van het achterliggende bestand, waarop het pop-upvenster doelt.

Voor mijn werkzaamheden, die ook gewoon doorgaan, moet ik juist informatie op kunnen roepen: zowel uit bestanden, als van websites en niet te vergeten de informatie op mijn interne harde schijf. Alleen lijkt die informatie nu zo samengeklonterd dat ik niet eens meer weet welke parate kennis ik eigenlijk zou moeten hebben.

Het is alsof mijn interne geheugen een papierlade van een kopieerapparaat is. Alleen dan een lade met enkel bedrukte A4’tjes, die niet alleen heel dik op elkaar zijn gestapeld, maar waarbij men ook nog probeert er steeds nieuwe blaadjes in te persen. En zo ontstaat er een puinhoop in mijn hoofd.

De onduidelijke grijze chaos, want mijn hoofd is blijkbaar geen apparaat voor kleurenkopieën, veroorzaakt een gevoel van hevige paniek. Ik heb het idee apathisch over te komen en ik dreig als ik word aangesproken in woede uit te barsten, omdat elke snipper nieuwe informatie mij overvoert. Ik kan nu geen opdrachten of bevelen gebruiken.

Toch waak ik ervoor om mezelf fysiek terug te trekken. Ik ben bang dat de weg naar buiten dan alleen maar weer langer wordt. Of om het in mijn metafoor te zeggen: dat mijn interne harde schijf crasht. En zo zweer ik nieuwe informatie af, maar blijf ik mensen wel opzoeken, hopend dat er vanzelf weer een nieuwe partitie, of nieuw volume ontstaat.

Dus als ik wat afwezig lijk, weet dan dat ik de grootste moeite heb om nieuwe informatie tot mezelf toe te laten en dat ik uit zelfbehoud echt moet handelen in de levensstijl van: (Laat Ze Maar Praten).

Toontje lager – zoveel te doen

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS