Noopte de beslissing dat hij zijn vak niet meer mocht uitoefenen hem tot zelfdoding of was de publieke schandpaal de laatste druppel? Durven de media ook kritisch naar hun eigen rol te kijken rond de zelfdoding van huisarts Nico Tromp uit het Noord Hollandse Tuitjenhorn?

Massale belangstelling was er voor de wijze waarop Tromp het leven had beëindigd van een 65-jarige slokdarmkankerpatiënt. Natuurlijk euthanasie is momenteel een ‘sexy’ onderwerp. Zeker in het licht van de hulp bij zelfdoding van zijn moeder door de 71-jarige Albert Heringa uit Bennekom. De rechtbank in Zutphen bevond hem schuldig, maar legde hem geen straf op.

Ik vind het niet onaannemelijk dat het Noordhollands Dagblad blij was zelf ook een lokale ‘euthansie’-kwestie te hebben om over te berichten. Opmerkelijk vind ik de keuze om te schrijven over N. Tromp, terwijl het bij verdachten toch gebruikelijk is deze aan te duiden met de voornaam en eerste letter van de achternaam. Gezien het aantal huisartsen in zo’n kleine gemeenschap is sowieso het noemen van een naam al genoeg om te herleiden om wie het gaat. Als je daar dan toch toe overgaat kun je net zo goed voor- en achternaam gebruiken.

Het noemen van Nico Tromp was in dit geval sowieso gelegitimeerd aangezien hij eerder al volledig benoemd in het nieuws is geweest. En dus ook vaker in opspraak. Toch vind ik dat in deze euthanasiekwestie uiterst omzichtig te werk gegaan had moeten worden. Dat een Inspectie voor de Gezondheidszorg een onderzoek tegen de huisarts instelde is één, maar door massale belangstelling ontstaat al snel een publieke veroordeling.

Media onderschatten mijns inziens de impact van massale negatieve aandacht. Zeker als je aan jezelf twijfelt kan dat net de druppel zijn om te breken. De opstelling van de Inspectie voor de Gezondheidszorg werd door de huisarts ongetwijfeld als hard aangemerkt. Toch vind ik dat, dat onderdeel van zijn vak is. Je weet dat levensbeëindiging een gevoelige aangelegenheid is en dat een na controle een van de opties is. De vraag is wel of ook de mediabelangstelling een beroepsrisico is!

Wat ik onmogelijk goed kan keuren is de gedetailleerde informatie die nu door zowel het Academisch Medisch Centrum Amsterdam als de Inspectie voor de Gezondheidszorg naar buiten worden gebracht. Waarom geldt in dit geval het medisch beroepsgeheim niet? Is dat omdat zowel de patiënt als de huisarts dood zijn? En zouden de media hier ook niet een meer kritische rol in moeten spelen? Immers de informatie wordt niet naar buiten gebracht voor de waarheidsvinding over het verloop van de euthanasie, maar omdat iedereen zijn eigen straatje wil schoonvegen.

Het gestarte onderzoek naar wat er zich op 19 augustus heeft afgespeeld bij de levensbeëindiging van de 65-jarige slokdarmkankerpatiënt moet zeker worden afgerond. Al heeft zijn familie er in eerste instantie niet om gevraagd. De conclusies van het onderzoek zijn nu nodig om zowel de nabestaanden van de huisarts als de patiënt rust te geven.

Maar ik vind dat ‘we’ geen recht hebben op meer details over het verloop van de euthanasie. Het gaat hier om een persoonlijke aangelegenheid. Het past journalisten ook af te wegen op welke details de massa recht heeft. Daarbij moeten de psychische gevolgen van een massale afwijzing niet uit het oog worden verloren. Niet iedereen kiest voor een leven in de schijnwerpers en misschien wel terecht omdat hij of zij geen dikke olifantenhuid heeft.

Ik snap dat deze column niet de scherpte en spitsvondigheid heeft, zoals u wellicht van mij gewend bent, maar deze kwestie vraagt om omzichtigheid, zorgvuldigheid en terughoudendheid. Helaas schieten de media juist hierin tekort.