Ik zou Heleen van Royen wel willen knuffelen. Niet omdat ik haar zo knap vind, wat trouwens wel zo is, maar omdat ik compassie met haar heb.

Symbolisch schreeuwt Heleen om aandacht. Ze wil choqueren. Niet om een misstand bloot te leggen, maar omdat ze een grote behoefte heeft aan aandacht. Haar hele Selfie-campagne is een grote schreeuw om aandacht. Door de soms ronduit brute beelden, een tampon in haar doos, krijgt ze aandacht.

In een interview in De Wereld Draait Door geeft Heleen aan zich vaak eenzaam te voelen. Logisch! Aandacht is van tijdelijke aard. Steeds zal ze opnieuw iets moeten bedenken om de belangstelling op zich te richten.

Heleen van Royen werd bekend doordat ze in haar column in Het Parool onthulde dat de voormalige huisarts en politicus Rob Oudkerk een hoerenloper was. Oudkerk had in het café zijn mond voorbij gepraat tegen de burlesque-columniste. Van Heleen was bekend dat ze er een vrije seksuele moraal op na houdt. Dat Oudkerk zelfdestructief was door zijn heroïnehoerenbezoek was niet bekend.

Oudkerk verdween van het toneel en Van Royen werd op een voetstuk gehesen. En vervolgens blijkt het eenzaam aan de top. Ondanks dat er wordt getwijfeld of Heleen wel zo’n top-schrijver is verspreidt het Letterkundig Museum de schreeuw van Heleen. En het ergste is: nog op een ontzettend mooie manier ook.

Foto’s met daarbij geluidsfragmenten waarin je Heleen van Royen hoort vertellen. En wat een prachtige zin: “De somberte zet me soms zo klem dat ik geen bomen meer zie, maar mogelijkheden tot verhanging”. Zo’n zin is droevig, pijnlijk en tegelijkertijd zo ontzettend mooi verwoord.

Heleen weet niet of ze in liefde gelooft. Ik geloof dat ze behoefte heeft aan een knuffel. Het is daarom dat ze zich zo genadeloos exploiteert. En tegelijkertijd vervreemd ze zoveel mensen van zich. Ze jaagt ze weg. Maar doe ik dat ook niet met mijn stukjes? Zijn deze ook niet een schreeuw om aandacht?

Heleen ik wil je knuffelen. Geen seks, maar een knuffel geven. Zoals ook ik geknuffeld wil worden.