Of ik niks leuks kan schrijven? Mijn stukjes worden er namelijk niet vrolijker op. Ik ga dus maar even mijn Facebook op om te kijken wat er dan zoal leuk is.

Dit vind ik ook leuk!

Ilse DeLange met baard, een goed cijfer voor biologie, een biggetje in een strandstoel, de foto’s van ‘slechte grappen’ en allerlei lelijk vormgegeven teksten met dat als je een echte vriend bent, een hart hebt, tegen kindermishandeling bent, een zoon hebt of iemand verloren aan een of andere vreselijke ziekte dat je dat bericht dan deelt. Om eerlijk te zijn van dat soort teksten word ik al helemaal niet vrolijk.

Wat me wel een goed gevoel geeft is Les Lacs Du Connemara van Michel Sardou, al versta ik er geen zak van. Ook mooi L’amours Toujours van Gigi D’agostino. Je weet wel dat nummer van: “Jan Vennegoor, Jan Vennegoor, Jan Vennegoor, Vennegoor of Hesselink.

Een kind dat gemorst heeft met eten, alles kleurt behalve de kleurplaat of in de plassen stampt kan me ook vrolijk maken. Vanzelfsprekend moet dat dan niet mijn eigen zoontje zijn. De tekenfilms Happy Feet, Madagascar en Masha & de Beer geven me een goed gevoel evenals de films: Alvin & the Chipmunks , Dr. Dolittle en de eerder gememoreerde film Her.

Spaanse Tappas, Griekse Mezedes, een Chinees Indsiche rijsttafel of een lekker malse biefstuk, die nog een beetje rood is van binnen, daar kan ik echt van genieten. En wat te denken van spare ribs met een zoet sausje. Oh, het water loopt me al in de mond. Alleen zegt mijn goede kennis, De Gewichtsconsulent, dat eten niet de oplossing is van een probleem dat ook niet door eten is ontstaan. Nou kun je met die uitspraak twee kanten op, maar het bederft bij mij toch de zin om eens goed te ‘schransen’.

Egaal groen gras, in bloei staande bloemen, wapperende blaadjes aan de bomen, een helder blauwe lucht, een stralende zon en ik die dan ook nog fit genoeg is om tenminste driekwartier te rennen. Dat maakte me blij. Maar gelukkiger stemt het me nog als mijn zoontje vrolijk praat, naar me lacht of me een knuffel geeft. Het zijn inderdaad de kleine dingen die het doen. Alhoewel een concert van Coldplay of Snow Patrol en laatst zelfs Katie Melua me ook warm van binnen maken.

Toch loop ik meestal witheet aan door onrecht. Ik schop er graag tegenaan. En ik geniet ervan als ik er dan spitsvondig kritiek op kan geven. Als het even kan met een woordspeling en liefst nog een gevatte zin, die als slogan te lezen is. Mijn woede kanaliseer ik dan in een column, of zo je wilt een blog. Ik heb immers nog geen podium gevonden voor mijn overpeinzingen. En dat vind ik niet leuk.

Net als dat ik dit zoetsappige stukje eigenlijk niet leuk vind. Maar ach, ik heb in elk geval geprobeerd om iets leuks te schrijven. Like als je het hier mee eens bent en deel als je een hart hebt!  🙂