Niet om arrogant te doen, maar ik vind mezelf een goede schrijver. Ik maak duidelijke teksten, die beknopt zijn en toch inhoud hebben.

Toch is het aan mijn publiek niet te merken dat ik zo’n goede schrijver ben. Ik bedoel jou niet, jij die dit nu leest, maar de afdelingen Personeel & Organisatie of nog erger: Het Human Resource Management; De meeste mensen willen namelijk allemaal iets managen: 1. Om niet echt te hoeven werken; En 2. Omdat ze op macht uit zijn!

Ik krijg doorgaans een afwijzing op basis van mijn Curriculum Vitae. Uit zo’n opsomming valt namelijk altijd wel iets te halen dat niet aansluit op de vraag. Ik vrees dan dat men mijn brief niet eens gelezen heeft. Probleem is dat ik geen feitenmens ben. Ik bedoel ik streef wel naar feitelijke informatie, maar vind gevoel belangrijker. De afwijzingen maken mij verdrietig en de veronderstelling dat men mijn brief niet gelezen heeft maakt me boos. Ik krijg de neiging voortaan de volgende brief te sturen:

Geachte heer/mevrouw,

Op uw bedrijfswebsite kwam ik de uitdagende vacature tegen voor een “zandkorreltjesteller”. Daar ik me graag nuttig maak schrijf ik u.

Ik tel al maanden niet meer mee. Uw vacante functie zou een uitgelezen kans zijn daar verandering in te brengen. Graag zou ik namelijk weer ergens mijn tanden in zetten. Daarbij heb de afgelopen tijd een prima verstandhouding met “Klaas Vaak” opgebouwd. Momenteel zit ik namelijk sprakeloos thuis. Ik mis de interactie en het gevoel nuttig bezig te zijn. Natuurlijk heb ik dit volledig aan mezelf te danken. Ik ben namelijk zo buigzaam als staal. Daarbij maakt mijn drang om verbeteringen aan te brengen het er ook niet makkelijker op. De mens is immers een gewoontedier, die eigenlijk helemaal niet tegen aanpassingen kan. Ik heb dan ook moeite om mijn gedrag aan te passen. Daarbij heb ik ook nog overal een mening over, die ik niet onder stoelen of banken steek. Ik ben eerder werkzaam geweest in de journalistiek. Gezien mijn houding en gedrag leek me dat toch het meest voor de handliggende beroep voor een onaangepaste geest. Probleem was telkens dat opdrachtgevers en werkgevers helemaal niet zitten te wachten op iemand die ook hen aanspreekt op hun fouten. Overigens laat ik me slecht corrigeren als ik ergens mijn ziel en zaligheid in heb gestoken. Daarbij kan ik er niet tegen als ik alle kritiek me moet laten welgevallen, terwijl ik zelf mijn mond moet houden. Ik ben dan ook allerminst geschikt om in uw bedrijf aan de slag te gaan. Maar goed die conclusie had u op basis van mijn CV vast zelf al wel getrokken.

Mocht u na het lezen van deze brief de neiging krijgen geestelijke gezondheidszorg voor me in te schakelen dan verbaast het mij dat u überhaupt de tijd neemt een sollicitatiebrief te lezen. Natuurlijk moet u deze brief met een zandkorreltje nemen, al bent u nu in elk geval op de hoogte van mijn tekortkomingen. Laat mij u in een persoonlijk onderhoud overtuigen van wat ik wel te bieden heb.

Met vriendelijke groet,

Het is de angst net die ene wel lezende en in mensen geïnteresseerde personeelsfunctionaris te treffen, die dan ook nog eens over mijn droomfunctie gaat, dat ik de ballen niet heb om deze brief op te sturen. Maar van de andere kant: Ben jij al eens een vacature voor een “zandkorreltjesteller” tegen gekomen?