Altijd is de ander een profiteur/asociaal/crimineel of een luiwammes. Ik heb zelden of nooit iemand zichzelf zo horen noemen. Oké de selectieve lezers van mijn blogs zouden kunnen denken dat ik mezelf een profiteur vind, maar dat is toch vooral mijn angst van hoe anderen naar mij kijken. Immers: Ik ga mezelf toch geen luiwammes noemen. Ik heb net nog driekwartier gerend!

Wat ik wil zeggen is: Het is altijd de ander. Wij hebben met z’n allen – al doe ik hier elke week een poging  – nogal moeite met onszelf kritisch te reflecteren. Ik moest ik hier afgelopen week aan denken toen ik op vakantie was in Griekenland. “Ja, ik heb nog meer steun gegeven aan  de Grieken, maar wel met dat verschil dat ik er direct iets voor terug heb gehad; Namelijk een heerlijke vakantie!”

Nederlanders bestempelen zichzelf graag als harde werkers. Toch zie ik weinig Nederlanders ’s ochtends om half negen beginnen om vervolgens ’s avonds om een uur of één pas te stoppen. In Zuid-Europese landen is dit allerminst een uitzondering. Oké, in sommige gevallen is er dan nog een Siësta, maar kom daar maar eens om in ons land: ‘gebroken diensten’. Niet bepaald prettig voor de invulling van je vrije tijd. We willen best parttime werken, maar dan wel op maandag en vrijdag vrij.

Bij Taverna Lambros in Kalamaki trof ik een allervriendelijkste Griek. Hij vertelde mij overdag als schilder te werken en ’s avonds mensen naar binnen te praten in het restaurant. Ik ben geroerd door zijn openheid en tegelijkertijd geschrokken van zijn verhaal. Ook een bakkertje iets verderop richting Laganas vertelde ’s ochtends om half vijf te beginnen met het bakken van zijn brood en banket om vervolgens ’s avonds om half negen (of later) zijn zaak te sluiten. Ook eigenaar Panos van the Garden of Eden, waar ik verbleef, was er al als ik nog op één oor lag en ’s avonds als ik op één oor ging.

Niet alleen in Griekenland, maar ook in Spanje en Turkije heb ik – zonder uitzondering – mensen dagen van meer dan veertien uur zien maken en dat zes of zelfs zeven dagen per week. En trouwens ook onze Oost-Europese medemens werkt zich de klok rond. Eerst waren het de Polen, nu ook de Bulgaren en Roemenen. U weet wel dat zijn de chauffeurs die wij nu verwijten onze baantjes in te pikken. Terwijl wij (terecht?!) niet voor zo’n uurloon willen werken. Eindresultaat is wel dat deze chauffeurs werkweken van zeventig tot tachtig uur maken om een beetje boterham te verdienen.

Ik wil hier absoluut geen pleidooi houden om met z’n allen alleen nog maar te werken. Trouwens dat zou dodelijk zijn voor de vermaakindustrie. Ik wil gewoon een eerlijkere verdeling en bovenal minder afgunst. Het is zo makkelijk af te geven op die MOE-lander (Midden- en Oost-Europese werknemer) die wel bereid is om voor een schandalig laag salaris te werken.

Nee, ik ben toch liever een LUI-lander, dus: Liever lui dan moe!