Hiep hoi: Ik ben uitgenodigd om te publiceren op LinkedIn. Ik ontving een mail met de woorden:  “You’re invited to publish on LinkedIn”. Of ik even mijn kennis en kunde wil delen met de gebruikers van LinkedIn. Ik kan zo immers perfect m’n kennis en kunde etaleren.

Het is gek, maar ik denk op zo’n moment: ‘Ja, joh Jolwin je mag weer lekker gratis aan het werk’. Ik heb daar dus géén zin in. Er zijn zoveel goede doelen, hulpbehoevenden, verenigingen en politieke partijen die graag gebruik maken van je talenten, maar als het op betalen aankomt?

Ik wil gewoon 90 euro per uur zonder BTW (hoef je als journalist niet in rekening te brengen) en inclusief alle onkosten. Schrijven is ook een ambacht en een goed persbericht een kunst. Ik zie dat laatste trouwens elke keer als ik weer zo’n berichtje van een of andere ‘muts’ met een communicatieopleiding onder ogen krijg.

Ik schrijf ‘muts’ omdat het er langzaam op lijkt dat er in de communicatiesector meer vrouwen dan mannen actief zijn. De feminisering van de arbeidsmarkt is wat mij betreft doorgeslagen. Nee, niet in de bouw, wel in het onderwijs, de zorg, de supermarkt en dus de communicatie.

Nou is het vooroordeel dat vrouwen beter communiceren dan mannen. Het zijn trouwens vooral vrouwen die dat zeggen. Ze worden ook veel makkelijker in de omgang bevonden dan mannen. Toch durf ik te stellen dat ze juist buitengewoon lastig zijn. Ik bedoel: Ben je wel eens een vrouw tegengekomen die direct en onomwonden zegt wat ze wil? Nou, dan!

Het is bij vrouwen toch een beetje zoeken naar de achterliggende boodschap: Wat wil ze daar nou eigenlijk mee zeggen. Ze draaien er altijd wat omheen. Oh ja, en ze maken geen keuzes. Nee, dat mogen wij mannen doen en dan vervolgens zeuren dat de keuze ze niet bevalt.

Nou ik trap daar dus niet meer in. Daarom mag mijn vrouw altijd de vakantie boeken. En omdat vrouwen moeite hebben met keuzes maken zoekt ze dan in Kroatië, Spanje en Griekenland. In het geval van Spanje komt daar dan nog bij vaste land of toch Canarische eilanden. Ik neem aan dat ik niet hoef uit te leggen dat Griekenland zelfs meer dan 6000 eilanden heeft (overigens slechts 78 met 100 of meer inwoners, maar toch).

Nu heeft mijn vrouw geen communicatie gestudeerd en afgaande op het aantal diepzinnige gesprekken dat wij samen voeren is dat geenszins een straf. Het scheelt weinig gezeur en we zijn het samen snel eens (na gevloek).

Iets anders is dat met communicatiespecialisten, die hebben allemaal een andere mening en willen vooral hun eigen stempel drukken. Zo stond er in een communicatieplan van twee gemeentes met herindelingsplannen dat de raadsleden samen koekjes zouden bakken. Deze werden vervolgens uitgedeeld aan de inwoners. Vergezocht? Het idee kwam, voor zover ik weet, niet van een man 😉 .

Laat ik tot slot toch één tip geven: Luister naar je gevoel.
Ow, daarom werken er dus zoveel vrouwen in de communicatie.