Kritische vragen stellen, ontwikkelingen registreren en reportages omlijsten met geluid of muziek. Ik heb er ruim tien jaar van genoten. Het afscheid valt me al enkele jaren zwaar, maar ik leg me er nu bij neer. Ik ga op zoek naar een nieuwe professie. Hopelijk één die me wel gelukkig laat zijn.

Het is niet dat ik niet nieuwsgierig meer ben. Daarnaast wil ik nog steeds mooie reportages maken. En ook bezit ik nog steeds een gezond wantrouwen. Ik heb alleen geen podium meer om hier uiting aan te geven. Het lukt me ook niet om weer zo’n podiumplaats te verwerven.

Eigenlijk ben ik altijd geïnteresseerd (geweest) in drijfveren van mensen. Vooral muzikanten boeien me zeer. Wat is er mooier dan een kunstvorm gebruiken om jouw verhaal te vertellen. Ik wilde (en deed) dat ook in mijn radioreportages met geluidjes, muziekjes en puntige uitspraken. Het gaat wat ver om mezelf tot kunstenaar te verheffen, maar creatief was ik zeker.

Ik denk wel eens dat ik die tierelantijntjes nodig had door gebrek aan overtuiging van mijn eigen verhaal. Ik wilde continue een verhaal kracht bijzetten. Misschien heb ik daarom nu de radioverslaggeving niet meer nodig. Ik mag zijn wie ik ben en heb zelf een verhaal te vertellen.

Verslaggeving was trouwens niet eens mijn eerste keus, want ik wilde presenteren; Of eigenlijk liedjes aan elkaar praten. Daarbij vond ik het ook leuk om muzikanten te interviewen. Mijn wens was om ooit een soort van OOR (muziekblad) op de radio te maken.  Verder fantaseer ik nog altijd over een eerlijke verdeling in de wereld. Een pop/politiektalkshow op de Nederlandse radio, dat was mijn ultieme droom; Of moet ik zeggen: Nachtmerrie?

De onrechtvaardige besluiten van politici, zowel landelijk als lokaal, maken mij woedend. Het lukt mij vervolgens niet om die ergernis voor me te houden. Niet echt een handige eigenschap voor een journalist, die moet immers onafhankelijk en objectief zijn. Het enige objectief dat ik heb, zit in mijn fototoestel!

Als radiodiskjockey gebruikte ik de muzikale boodschappen om mijn woede kracht bij te zetten. Eigenlijk is dat hetzelfde trucje als de wijze waarop ik mijn reportages maakte: mijn mening onderbouwd met de uitspraken en uitingen van anderen. Ik ben duidelijk niet iemand voor ‘feel good’-radio.

Onbevangen naar de wereld kijken, ik zou het graag kunnen. Ik beperk me daarom nu in het volgen van het nieuws. Al dat onrecht, ik word er niet veel vrolijker van. Sterker: Het blijft me boos maken. Ik wil niet boos zijn. Nee, eigenlijk wil ik vooral aardig gevonden worden. Het is beter dat ik niet om me heen sla, als was het maar omdat dat pedagogisch onverantwoord is.

Ik keer de mediawereld de rug toe en dat voelt als weglopen, als verraad. Toch heb ik een podium nodig. Mijn publiek: jonge onbevangen mensen. Ik wil ze Nederlands leren. En ik hoop dat zij mij met andere ogen naar de wereld laten kijken, maar daarvoor moet ik wel eerst aangenomen worden op de opleiding tot leraar Nederlands.