We zijn in rouw en vandaag is dat officieel zo. De eerste menselijke resten van de neergehaalde Boeing 777 komen aan op Vliegbasis Eindhoven. We houden een minuut stilte en worden op de publieke omroep niet vermaakt met spelletjes of lastig gevallen met reclame. Zelfs RTL, waar men niet kan rondkomen van staatssteun, doet hier gedeeltelijk aan mee. Nobel, maar helpt het?

Volgens mij zijn we al sinds donderdag in collectieve rouw, tenminste als ik al die afbeeldingen op Facebook mag geloven. Jammer, vind ik het dan wel dat er om gevraagd wordt die afbeeldingen te delen. Iets wat goed en oprecht is heeft zo’n verzoek niet nodig.

Ik werd in deze mening gesterkt toen ik net een boodschap van Mathieu Bosch tegen kwam. Natuurlijk wil hij ook gedeeld worden. Hij voelt beroering en het spreekwoord luidt niet voor niets: “gedeelde smart is halve smart”. Daarnaast is het een prachtig stuk tekst, waarvoor hij erkenning verdient.

“@Arttekst: Wij zijn de minuut stilte. #MH17 pic.twitter.com/08Spxp2Kwy” Ik deel dit omdat niet de maker, maar zijn woorden daar om vragen!

— Jolwin Dobbelsteen (@JolwinD) 23 juli 2014

Ik heb na enige minuten twijfel zijn afbeelding geretweet. Ik verzet me namelijk tegen het delen van foto’s en teksten als ik twijfel aan de oprechte bedoeling van de maker. Op Facebook kom ik veel van zulke teksten en foto’s tegen. Meestal gaan deze vergezeld van de opmerking: “als je een hart hebt”, “als je niet wilt dat…”, “als je ook een…”, “deel dit om….”.

Deze bewerking vind ik wel geslaagd en vraagt niet om deze te delen, wat de boodschap sterker maakt!

Nee, dan heb ik liever dat iemand iets deelt om er vervolgens een prijs te kunnen winnen. Dat is ook irritant, maar de intenties zijn duidelijk. Daarbij is het veel minder emotionele chantage. Als je deelt omdat het je gevraagd wordt uit naam van de slachtoffers van de MH17, dan ben je meteen een brute boer als je zo’n afbeelding niet deelt .

Ik vind dat de kracht en boodschap van een afbeelding of tekst vragen om gedeeld te worden. Het is eigenlijk precies hetzelfde als met de speech van minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken.

 Men, women and a staggering number of children lost their lives, on their way to their holiday destinations, their homes, loved ones, their jobs or international obligations. How horrible must have been the final moments of their lives, when they knew the plane was going down. Did they lock hands with their loved ones, did they hold their children close to their hearts, did they look each other in the eyes, one final time, in an unarticulated goodbye? We will never know.

Voor het eerst sinds het neerstorten van het vliegtuig was ik geroerd en kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik heb namelijk geen direct betrokkenen om te rouwen. Het is doordat Bill Clinton de boodschap van Timmermans doorgaf dat ik er kennis van nam.

Ik hoop dat wij gaan delen om te delen en niet omdat het wordt gevraagd. En vanuit die gedachte zal, ook, ik vanmiddag om vier uur 1 minuut stil zijn.