Een rode koffer draagt de man aan het handvat. Het is niet eens een grote koffer. Wat zou er in zitten. Ik vraag het me af als ik het NOS Journaal kijk. De man is net de grens van Syrië met Turkije overgestoken.

In paniek staat hij de televisie te woord, zichzelf realiserend dat het toch niets uitmaak. Zijn land wordt aan flarden geschoten door IS en straks ook platgebombardeerd door de Amerikanen. Natuurlijk voor zover dat nog kan. Heeft Assad zijn volk immers niet ook al uitgemoord?

De man met de koffer is veilig in Turkije. In elk geval voorlopig. Turkije wil niet mee strijden tegen IS. Het land heeft immers haar eigen problemen. Niet zo lang geleden streden de Koerden in het noorden van Syrië, maar ook in Irak en het zuiden van Turkije nog voor een eigen staat. De PKK wordt eveneens een terroristische beweging genoemd, maar verbleekt toch bij IS.

Ik zag de angst in de ogen van de man en ook de gesluierde vrouw, die hem vergezelde was onzeker. Ze zag hem niet graag praten met journalisten. Ze trok hem mee op weg naar een onzekere toekomst in een land dat neutraal wil blijven. Een land dat trouwens ook de toegangspoort is tot Europa, maar tegelijkertijd zo langgerekt dat het gevaar van de Islamitische Staat zich nog steeds op grote afstand bevindt.

Ik zie de man weglopen met zijn rode koffer en ik realiseer me dat ik alleen al op vakantie veel meer bij me draag dan deze man op de vlucht. Wat zou ik inpakken als ik nu moest vluchten? Ik ben zo blij met mijn muziekcollectie en wil ook mijn op foto en video vastgelegde herinneringen niet verliezen. Toch denk ik dat dit zaken zijn waar je waarde aan hecht als je niet op de vlucht bent. Als je moet rennen voor je leven pak je toch vooral kleding en toiletartikelen in.

Overigens kom ik door het meenemen van mijn laptop al een heel eind in die andere behoeftes. Misschien moet ik toch maar eens alle privé video’s digitaal gaan bewaren. Je weet immers nooit wanneer je halsoverkop weg moet. Is het erg dat ik zoveel waarde hecht aan vastgelegde goede herinneringen of ben ik daarmee erg materialistisch? Kun je wel merken dat ik nooit heb hoeven rennen voor mijn leven en dat luxe vanzelfsprekend is?

Wat zit er in die rode koffer? Kleding, een enkele foto, een Koran? Of zou ook bij deze man het geloof nu wankelen? Snapt hij net als ik niet dat Allah, Jahweh of God dit laat gebeuren?! Is het daarom niet logisch dat zijn hand de rode koffer stevig vastgrijpt aan het hengsel. Het is momenteel zijn enige houvast.

Waar de rode koffer ook mee gevuld moge zijn het maakt eigenlijk niet uit, zolang het maar geen idealen zijn, want die zijn vaak ook rood, rood van bloed dat vergoten wordt.