We zijn allemaal spanningzoekers geworden. We hollen van de ene uitdaging in de andere en willen onze behoeftes zo snel mogelijk bevredigd zien. Zijn wij nog wel in staat om ons zelf te verdiepen?

Ik stelde mijzelf afgelopen week deze vraag nadat ik het boek Terug tot Ina Damman van Simon Vestdijk had gelezen. Het tijdstip van lezen was vrijwillig, ik had deze zwaar vallende exercitie namelijk nog een week of tien uit kunnen stellen, maar het boek moest ik sowieso lezen. De traagheid en de uitgebreide gevoelsbeschrijvingen van de hoofdpersoon zijn me bijzonder slecht gevallen. Ik wil spanning, sensatie en als het even kan ook nog wat erotiek als ik een boek lees.

Wat maakt het dat ik niet mijn ontspanning vind in een langzaam en rustig verlopend verhaal? Ik denk dat het te maken heeft met de snelheid van de wereld om me heen. De veranderingen volgen elkaar razend snel op; of het nu gaat om (toegepaste) techniek, (sociale) media of (nieuwe) muziek. Het lijkt wel of ik elke dag wel weer iets nieuws tegenkom. En ik moet toegeven: dat ik soms bang ben dingen te missen, wat trouwens goed kan, want er zijn hele perioden dat ik niet op Facebook kijk!

Is het niet heerlijk om op een zomerse dag naar voorbij varende schepen in een meanderend rivierlandschap te kijken en de bloesem van de planten en bomen op te snuiven, terwijl je het kwetteren van de vogels en het grazen van de koeien hoort? Ook dat is verdieping! Evenals het luisteren naar een volledig album van een artiest en je niet verzadigen met een verzamelalbum of de hitradio.

Het is de angst om iets te missen, waardoor ik zoveel mis! Pareltjes van liedjes vallen op een verzamelalbum met alleen maar topliedjes niet op en mooie woorden moet je op je in laten werken. Ik kom er niet aan toe doordat de wereld steeds meer van me vraagt; ‘Wie werkt er niet in een bedrijf waar telkens de productie omhoog moet in dezelfde tijd (en tegen hetzelfde salaris, maar dat is nu even niet de kwestie)?’

Ik wil mezelf niet te kort doen, maar doe het daardoor juist wel. Ik ben geneigd in mijn vrije tijd mijn werktempo voort te zetten. Niet uitvoerig uit eten, maar een snelle snack om onze trek te stillen. Ik willen immers nog naar café, maar voor die tijd moet ik nog kleding kopen en even vriendin bellen. En ’s nachts, als ik mijn bed opzoek, verzucht ik: ‘had de dag maar 48 uur!’.

Wij mensen kunnen veel, maar de dag verruimen dat gaat niet. We kunnen wel onze dag (en ons lichaam) minder vol proppen met activiteiten, eten en kennis en juist dan voeden we onszelf beter. Ontspannen doe je niet door steeds de spanning op te zoeken. En misschien als ik daar in slaag, ja heel misschien, ga ik dan ook genieten van de schrijfkunst van Simon Vestdijk.

Voor nu, bedankt dat jij je deze vijfhonderd woorden in mij hebt verdiept.