Goed nieuws is geen nieuws, dacht ik vanmorgen toen ik de opening van het Brabants Dagblad las: “meer weten en minder vakken”. Wellicht wordt dit voorstel in het onderwijs niet met gejuich ontvangen, maar ik ben blij, want er is nog nooit zo snel naar mij geluisterd!

Staatsecretaris Dekker wil dat het aantal vakken op de middelbare school terug gaat van tien naar zeven. Er is dan meer ruimte om per vak verdieping aan te brengen. Door dit voorstel moet het onderwijs weer veranderen en ik snap dat daarmee de rust nog steeds niet terugkeert in deze sector. Het is verandering op verandering en ook dat gaat ten koste van het onderwijs.

Vanuit mijn journalistieke bril zou ik geschreven hebben: “profielsysteem onderwijs mislukt”. Immers onderwijsstaatssecretaris Dekker wil terug naar de situatie van voor 1998. Een situatie die trouwens ook omarmt zou worden door het hoger beroeps onderwijs, weet internetencyclopedie Wikipedia.

Ik deel, volgens mij zelfs voor het eerst, de mening van staatssecretaris Dekker. Schreef ik eerder deze week niet dat we meer tijd moeten nemen om ons ergens in te verdiepen? Nu krijg ik graag (en vaak) gelijk, maar zo snel is toch wel uniek. Binnenshuis gaat er meestal toch een maand of twee koude oorlogsvoering overheen. Het echtelijke bed is inmiddels, dankzij Auping Plaza Uden, zo breed dat er in zo’n periode echt extra dekbedden moeten worden aangerukt (en de woordspelling hierop, die jij nu bedenkt is inderdaad ook van toepassing).

Het is overigens niet in mijn belang dat de vakken in het voortgezet onderwijs meer diepgang krijgen. Ik moet dan, over een jaar of drie, als ik mijn opleiding heb afgerond echt aan de bak. Ik zal de leerlingen gedegen en uitgebreid moeten onderrichten in de Nederlandse taal. Daar ik deze week mijn dictee werkwoordspelling heb verknald en ook vrees voor de toets zinsontleding van komende week, weet ik niet of deze onderwijsveroudering in mijn belang is.

Het is geen vernieuwing, maar veroudering, omdat we terug gaan naar een systeem uit het verleden. Het leven is dus één grote cirkelredenering. Zo nu heb ik mijn toets argumenteren van komende donderdag ook in deze column vervlochten. Overigens zou ik fluitend de lerarenopleiding in Nijmegen moeten kunnen halen. Ik stam, zonder + t, nog uit de onderwijsperiode van voor 1998. Al heb ik géén havo, maar mavo, wat trouwens een schooltype is dat weer in zwang is geraakt (al gaat het dan vooral om naamgeving en niet de oude mavo).

Ik ben een voorstander van verdieping en wil graag de strijd aangaan met de snacksociety. Ik doe dat bij voorkeur elke zondagmorgen, tijdens het joggen. Toch moet mij iets van het, bijna dichtgeslibde, hart: ‘Waarom moet het juist Sander Dekker zijn, die de onderwijskwaliteit wil redden?’ Bij de NPO breekt hij de kwaliteit namelijk keihard af als staatsecretaris media. Hij wil vermaak verbannen naar de commercie, waardoor minder mensen naar de publieke omroep gaan kijken en de NPO wordt afgekalfd. Juist zijn partij gaat dan om het hardst roepen dat we de publieke omroep af kunnen schaffen. Hé en daar dreigt weer een cirkelredenering!

Ik wil dat verdieping in mijn vrije tijd een keuze is. Zo heb ik er vanavond voor gekozen om deze column te schrijven, terwijl mijn vrouw naar The Voice keek. En nu gaan we samen, in herhaling, Flikken Maastricht kijken. Het leven is daarmee tevens: en – en. Als Sander maar niet gaat denken dat ik op hem ga stemmen, hoe lekker het ook is om van een VVD’er gelijk te krijgen!