Ik snap het wel: de dag was te stralend om je terug te trekken in een bruincafé om te luisteren naar belevenissen. Daarbij iedereen heeft toch zijn eigen  verhaal.

Misschien is het ook wel goed zo; in kleine kring je zielenroerselendelen of een grap vertellen is een stuk veiliger dan aan een groot publiek. Laat staan dat het toeschouwers zijn die je kent. Het is toch minder erg wat een vreemde van je denkt.

Met gePASte trots kan is zeggen dat ik het heb overleefd en dat mijn verzinsels en beschouwingen met applaus zijn onthaald. Mijn humeur is nu net zo zonnig als het weer. Tegelijkertijd besef ik: dat een volgende keer deze mensen geen vreemden meer voor mij zijn.