Zijn er mensen die er daadwerkelijk van houden om gecorrigeerd te worden? Ik kan het me haast niet voorstellen. Zelf kan ik er in elk geval heel slecht tegen. Misschien is het daarom dat ik het rode pennetje wil gaan hanteren?

Vooral terechtwijzingen in een groep zijn vreselijk. Ik neem me in elk geval voor om niet zo’n sadist te worden die een leerling ten overstaan van de hele groep voor paal zet, tenzij de leerling er zelf natuurlijk een sport van maakt om zijn leraar te grazen te nemen. Er zijn namelijk ook grenzen aan mijn gelijkwaardigheidsfilosofie, van de +/+-communicatie.

Ik kan er bijzonder slecht tegen als mensen zeggen dat ik iets moet. In zo’n commando zitten meteen twee allergieën verscholen, namelijk ‘jij’ & ‘moet’. ‘Jij’ gaat immers nooit over mij en aan moeten zit niets vrijwilligs. Het is overigens niet dat ik niet wil luisteren, maar liever hoor ik, waarom de ander iets van mij verwacht.

Er zijn dus drie allergieën in terechtwijzingen die mij enorm boos maken: ‘Jij’, ‘moet’ en dat uitgesproken (of getypt) in een ‘groep’ (of het openbaar). Ik ga daarom hier geen daders noemen, want: “Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.”

Het was eerder deze week dat mij werd toevertrouwd vooral van mijn vakantie te genieten en me er niet mee te bemoeien. Ik vind dat dus erg denigrerend. Daarbij heb ik overal een opinie over en belangrijker nog: vind ik mijn mening de meest juiste die er is.

Nou had ik nog best willen luisteren naar deze aanwijzing, ware het niet dat deze geplaatst werd in een groepsapp. Tja, en dan gaan mijn nekharen overeind staan (inmiddels zijn deze trouwens weggeschoren, maar goed). Ik laat mij niet de mond snoeren en al helemaal niet publiekelijk. Als ik met mijn kop in een schandpaal wil staan ga ik wel naar Kasteel Radboud.

Ik gun ieder zijn of haar mening, omdat je eigen mening altijd de juiste is, maar ik wil deze niet opgedrongen krijgen. Wil je dan toch dat ik naar jou luister, probeer me dan in elk geval uit te leggen waarom je iets wilt. Bij onbegrip gaan mijn hakken in elk geval in het zand.

Nog een vierde allergie is ‘ongelijkwaardigheid’, namelijk als de mening van een ander hoger wordt aangeslagen op basis van leeftijd, ervaring, financiën of gewoon het lef om een grotere mond op te zetten dan de ander. Het is misschien daarom dat ik altijd zo hard roep, want ergens zit het toch tussen mijn oren dat je moet schreeuwen om gehoord te worden. En zo schop ik vrolijk (nou ja) om me heen.

Rest de vraag wat nu het ergste is: ‘jij’, ‘moet’, ‘ongelijkwaardigheid’ of ‘de schandpaal’. Ik vrees dat ik de schandpaal het vervelendste vind, want als ik publiekelijk op een taalfout word gewezen, word ik minstens zo sacherijnig, maar dat kan natuurlijk ook alleen maar zijn omdat ik zelf het rode pennetje ooit moet gaan hanteren.