Overal heb ik wel een mening over, maar wat is die waard? Kritiek leveren is makkelijker dan zelf iets presteren. Tegelijkertijd vind ik het weer een hele prestatie om die kritiek een beetje aantrekkelijk op te schrijven.

Mijn beste vriend schrijft wekelijks op mijn verzoek een column voor mijn radioprogramma. Praktisch elke week heb ik over die column wel iets te mekkeren; denk aan: te lang, te ingewikkeld, te veel zijwegen, niet actueel genoeg en verkeerd gespeld. Het ergste is dat ik van hem verlang dat zijn column grappig is. Alsof ikzelf op commando de mensen aan het lachen kan maken?

Mij lukt het vaak niet eens om elke week een column te schrijven, laat staan een grappige. Ik vind mezelf dan ook bestwel veeleisend. En ik vergeet hoe knap de prestatie is die mijn beste vriend elke week volbrengt. Alleen zou die prestatie nog veel beter kunnen zijn als hij zich zou beperken in het aantal woorden, hij niet de intellectueel zou gaan uithangen, hij zou weten wat hij nou werkelijk wil vertellen en dat dan ook vertelde.

Eigenlijk is die kritiek natuurlijk jaloezie. Graag zou ik zelf zo scherp naar de wereld kijken dat ik elke week mijn observaties weet te beschrijven in een paar honderd woorden met als doel de lezer te vermaken, verbazen, ontroeren of irriteren en daar dan ook nog reacties op krijgen. Gelijk hebben is namelijk niet voldoende, je moet ook gelijk krijgen.

Ik vind dat meteen het meest irritant aan criticasters. Ze nemen anderen de maat, maar als ze zelf de maat genomen worden, staan ze niet open voor kritiek. Ze slaan de hele tijd om zich heen,  waarschijnlijk om zo mogelijke klappen af te weren; bij Ajax zouden ze roepen: “Aanval is de beste verdediging”, maar echt tot ze doordringen lukt niet.  Eigenlijk is dit erg herkenbaar.

Ik heb gelijk en krijg dat het liefste gelijk, maar wat is het waard als iedereen het met je eens is? Zit gelijkwaardigheid juist niet in de acceptatie dat iedereen een andere waarheid heeft. En een goede column brengt je uit evenwicht, laat je balanceren op je evenwichtsbalk van je gelijk. Een scherpe observatie, een spitsvondige oneliner of een originele invalshoek bevechten je eigen gelijk.

Net als mijn beste vriend vind ik altijd wel iets van alles wat gebeurd en van dat iets vind ik weer van alles. Alleen krijg ik het niet altijd krachtig verwoord, of ik twijfel aan het nut en de noodzaak om mijn mening te geven. Meningen bouwen geen vooruitgang, maar creëren tegenstellingen en voor je eigen gelijk koop je niets.

Mijn beste vriend schrijft elke week gratis zijn column. Hij koopt dus ook niets voor zijn gelijk. Dat was trouwens wel de bedoeling, want hij hoopte er klanten mee naar zijn website te trekken. Alleen houdt de meerderheid niet van mensen met een uitgesproken mening. Ik wel. Ik kijk wekelijks uit naar zijn nieuwe bespiegeling; al is deze te lang, te ingewikkeld en voorzien van onnavolgbare zijwegen.