Als je niet doodgaat dan word je jarig. Eigenlijk is een verjaardag dus helemaal niet bijzonder. Toch vind ik dat je geboortedag gevierd moet worden; niet om stil te staan bij het ouder worden, maar om stil te staan bij het leven: jouw leven!

Eind deze week verjaar ik. Ik wil niet stil staan bij mijn leven, want ik kom dagelijks al geen stap vooruit. Anders is dat voor mijn vrouw en zoontje. Hun verjaardagen vier ik met alle liefde. Hun leven verdient het meer dan om gevierd te worden.

Ik leef niet, maar overleef. Het kost me iedere dag opnieuw moeite om mijn bed uit te komen en ondanks uren slaap ontbreekt het mij aan energie. Ik ben één van die Nederlanders met een depressie. Er zijn er meer dan een miljoen (alhoewel) van, dus we zouden ons niet eenzaam moeten hoeven te voelen.

Ik wil graag meedoen in de samenleving, maar heb geen idee voor welk werk ik geschikt ben. Daarbij wisselt mijn energieniveau evenredig aan mijn stemming. Ik ben vaak te neergeslagen en dat drukt als een last op mijn schouders. Mijn werk bestaat uit het overleven van de dagen. Wellicht zou ik  zaterdag moeten vieren dat ik overleef, maar niet dat ik leef.

Vreemd genoeg maak ik me nog steeds zorgen over de grote maatschappelijke vraagstukken als ongelijkheid, vreemdelingenhaat, kernenergie, de economie, zorgkosten, de wapenwedloop, epidemieën, natuurgeweld en terrorisme. Mijn zorgen verraden toch een oerdrang om te leven, terwijl ik vaak denk er liever niet meer te zijn.

Weglopen wordt laf genoemd. Het zijn alleen de succesvollen die durven te beweren dat ‘tegenwind nodig is om de vlieger te doen stijgen’. Iemand die zou kunnen voelen wat ik dagelijks ervaar zou verlangen naar windmee; dan maar niet vliegeren.

Natuurlijk fantaseer ik ook weleens over succes: een leuke baan, een mooi – eigen – huis, een luxe auto, zonnige vakanties in verre oorden, maar bovenal de voldoening om hiervoor zelf gewerkt te hebben en daarmee deze welvaart verdiend.

Ik zou mijn energie die het kost om te overleven, liever inzetten om ergens aan te bouwen, maar vooralsnog heb ik er een dagtaak aan om de dag door te komen. Eigenlijk ben ik dus iedere dag weer een winnaar!

Natuurlijk weet ik ook dat het mij nog veel slechter zou kunnen vergaan. De huur kan nog betaald worden, ik ben niet afhankelijk van de voedselbank en nog niet helemaal sociaal verstoken. Toch is het moeilijk als iemand mij de vraag stelt: “Wat doe jij eigenlijk?”

Ik mijd feestjes liever. Ik kan toch moeilijk zeggen: “Ik vecht dagelijks om te overleven”, toch? Mensen horen liever opbeurende verhalen en met mij gaat nu eenmaal ‘niet alles goed’; gelukkig ben ik ook niet zo veeleisend. Mijn cynische humor verraadt mijn pijn.

Ondanks dit alles heb ik familie en vrienden uitgenodigd voor mijn verjaardag, want zoals ik het leven van mijn vrouw en zoontje wil vieren hoop ik dat zij mijn leven willen vieren; ondanks dat ik vind dat er niet veel te vieren valt.