In de pauze van de theatervoorstelling ‘Geen Paniek’ vroegen mijn vrouw en ik ons af of wij het de voorstelling wel waard vonden. We hadden 42 euro betaald voor dit psychiatrische cabaret van Bram Bakker en Marjolein van Kooten. “Ach,” verzuchtte ik: “We hoeven in elk geval geen oppas te betalen.”

De voorstelling was redelijk. Ik vond Bram Bakker niet zo’n fijne spreker en verder wat stigmatiserend over de geestelijke gezondheidszorg; budgetoverschrijdingen en hulpverleners die zelf een puinhoop van hun leven hebben gemaakt, maar zijn zelfreflectie maakte het toch onderhoudend.

Nou had Bram Bakker de zaal al verzekerd dat Marjolein van Kooten echt leuk is en dat we even door de zure appel heen moesten bijten. Psychiater Bakker zou ons vooral ook iets vertellen over de achtergrond van angst. Bij mij is niet veel meer blijven hangen dan dat hij geen voorstander is van het voorschrijven van medicatie, tenzij je een echt heftig geval bent. Hij verwees daarbij naar Marjolein, de ervaringsdeskundige die na de pauze haar verhaal deed.

Wij vonden Bram Bakker maar matig grappig. Voor een psychiater met een uitgesproken mening was hij wat weinig uitgesproken en het door hem gepresenteerde shockerende televisieformat: ‘De mooiste suïcide’ werd te weinig overtuigend of veroordelend gebracht. Zijn eigen bijdrage aan ‘De Allerslechtste Echtgenoot’ werkte natuurlijk ook niet bevorderlijk. Toch had Bakker een goed ingekleed verhaal met aan het einde een clou, waarvoor hij in zijn verhaal vakkundig aanwijzingen had gegeven.

Ondanks mijn kritiek vind ik de voorstelling zijn geld waard. Zeker toen wij de prijs in de pauze gingen afzetten tegen de kosten van een oppas. Die heb je immers ook niet meer onder de 25 euro per avond en daarvoor vreten ze ook nog al je chips aan, zuipen je (fis)drank op en liggen te wippen op je bank. Natuurlijk ontkent ze herenbezoek gehad te hebben, maar ik geloof niet dat er behalve de enorme inflatiecorrectie op de vergoeding veel veranderd is ten opzichte van mijn jeugd. De oppas is ook nog steeds steevast een meisje!

Onze zoon zat bij opa en oma van vaderskant. Hij zou zich een oppas wensen, want dan had hij op zaterdagavond vast later dan half negen op bed gelegen.  Opa en oma van moederskant was vast ook een beter alternatief geweest, want dan had hij hout mogen stoken in de buitenhaard. Helaas, die grootouders zijn nog sociaal actief en hadden een etentje.

Het geld voor de oppas wisten wij ons te besparen. En zo was het een betaalbaar avondje uit, inclusief koffie en thee €46,30; het pauzedrankje was bij de kaartprijs inbegrepen. En als je bedenkt dat een theater een enorm gebouw is, waarin mensen werken en dat er bij de voorstelling ook meer medewerkers zijn betrokken dan de twee op het podium dan mag je over de kaartprijs niet zeuren.

Gelukkig was Marjolein van Kooten inderdaad een stuk grappiger, muzikaler en poëtischer. In veel van haar angsten kon ik mij niet verplaatsen en dat was wel een opluchting al had ik gehoopt op tips om met mijn paniek om te gaan. In haar laatste verzuchting kon ik mij wel volledig herkennen: “Ik wil een onbevangen kind zijn met de privileges van een volwassene.”

Door weer eens met z’n tweeën uit te gaan hebben we ongegeneerd voor onszelf gekozen. En alleen dat al is veel waard. De vraag wat een theaterkaartje mag kosten is daarom alleen te beantwoorden met:  “Wat kun je betalen en ben je niet bereid om te missen?”