Ik sta mezelf er graag op voor dat ik mensen gelijkwaardig behandel; in de basis zijn wij immers allen oké. Toch merk ik steeds vaker dat ik de ander niet oké vind. Met sommigen wil ik zelfs niets meer te maken hebben. Zo ben ik begonnen met het opschonen van mijn vriendenlijst op Facebook. Wellicht is het duidelijker wat ik bedoel als ik zou kiezen voor de term: ‘zuiveren’ in plaats van ‘opschonen’.
Als mensen je meer energie kosten dan je opleveren dan is afscheid nemen sowieso de beste optie. Nu ben ik een stelselmatige langslaper, dus ik kan nog veel energie winnen. Al is mijn af te voeren contactenlijstje niet onuitputtelijk. Een reden hiervoor zou kunnen zijn dat ik slecht tegen andersdenkenden kan. Ik gun ieder een eigen mening alleen wens ik deze vaak niet te horen; ik laat ze dus maar praten.
Ik zit vol zelfkritiek en kan daarbij de aanmerkingen van anderen niet gebruiken. Ik besef dat dit niet oké is, aangezien ik mijn mening niet onder stoelen of banken steek. Ik heb er begrip voor als anderen mij te vermoeiend vinden om te volgen. Gezien de hoeveelheid ‘likes’ op mijn Facebookposts vermoed ik dat ik door de meeste van mijn vrienden al ben ontvolgd.
Ik ben zelf wat rigoureuzer. Als ik iemands mening, foto’s of like-en-shareberichten beu ben dan beëindig ik de vriendschap. Het afserveren van Facebookvrienden is begonnen met de steeds terugkerende zwartepietendiscussie. Die hangt mij de strot uit, vooral omdat de voorstanders niet doorhebben dat ze daadwerkelijk racistische berichten posten en de tegenstanders een bron van irritatie zijn, omdat ze geen begrip, maar onbegrip voor hun standpunten kweken door hun mening door de strot te duwen. Zulke mensen kots ik uit door ze te ontvrienden.
Helemaal beroerd word ik van de eigen-volk-eerstberichten die mijn tijdlijn vullen. Ik wil daarom het liefste alle zogenaamde vrijheidsstrijders, die stelselmatig bevolkingsgroepen tegen elkaar opzetten, uit mijn vriendenlijst ‘zuiveren’. Ik snap dat ik na 15 maart 2017 zal moeten buigen voor de pvv’ers en vvd’ers, maar daarmee zijn ze nog niet gewenst in mijn elite van Facebookvrienden. Het is alleen jammer dat je niet altijd kunt zien wie er zulke – in mijn ogen verderfelijke – opvattingen op nahoudt.
Sluit ik de ogen voor de realiteit? Ja, absoluut. Ik probeer een kleine wereld van gelijkgestemden om me heen te creëren om niet de angst voor de grote boze (buiten) wereld niet te hoeven voelen.
Het is overigens niet zo dat mijn angst bestaat uit de vrees alleen te komen staan, want eenzaam voel ik mij nu al. Het is alsof iedereen het wel prima vindt, behalve ik; alsof anderen hun schouders makkelijker ophalen. Ik wil empathische mensen overhouden: niet bot, wel betrokken. Daarbij snap ik heus wel dat ik niet beter ben dan een ander, alleen wil ik me ook niet slechter voelen dan een ander. Als mij dat een übermensch maakt dan is dat maar zo. En inderdaad het is eenzaam, al tobbend, aan de top.
