Voor het eerst sinds dat ik blog heb ik aandacht gekocht. Ik wilde een groter bereik voor mijn column. Ik ben namelijk erg tevreden met mijn vondst om onderscheid te maken tussen fragmentatiebom en clusterbom, terwijl met beide begrippen doorgaans hetzelfde, namelijk de splinterbom, wordt bedoeld. Aangezien mijn volgers mijn blog niet hadden opgemerkt, niet gelezen, niet leuk gevonden of in elk geval niet gedeeld, kwam ik in de verleiding toen Facebook me vroeg een advertentie te maken.
Het voelt als vals spelen. Het is als Rob de Nijs, of recenter Dries Roelvink, die zelf zijn eigen muziek opkoopt voor een hogere plek in de hitlijst. Ik heb kennissen die te pas, maar vooral te onpas roepen dat: “Alles te koop is.” En hoezeer dat ook klopt, heb ik toch liever dat mijn mening of opmerkzaamheid op eigen kracht het liken en delen waard zijn.
Ik voel mij dat jongetje in de klas dat gekozen moet worden in een groepje. Mijn vingertje gaat omhoog en ik ga zelfs op mijn tenen staan om maar gezien te worden door de samensteller van het groepje. Ik roep daarbij: “Kies mij.” Eigenlijk bedoel ik: zie mij staan; ik doe ertoe erken dat alsjeblieft. Als je dan niet wordt gekozen, of in dit geval niet gelezen, dan wordt het verleidelijk om op een andere manier om aandacht te vragen en dus heb ik Mark Zuckerberg gesponsord.
Ik voel me vies. Alsof ik naar de hoeren ben geweest om aan mijn trekken te komen. En hoewel ik volgens Facebook 440 mensen meer heb bereikt dan ik alleen organisch zou hebben gedaan is mijn post slechts vijf keer geliket. Ik vind dat niet erg vaak, maar nog opmerkelijker is dat de link slechts tweemaal is aangeklikt. Volgens mij is dit net zo teleurstellend als betaalde seks. Althans, zo stel ik me dat voor, want ik heb nog nooit een prostituee bezocht.
Eigenlijk moet ik gewoon constateren dat ik gewoon niet goed weet wat de grote gemene deler leuk vindt. In dat opzicht zou ik dus nog prima in de media of politiek kunnen werken, want daar weten ze eveneens niet goed hoe ze met de mening van het volk om moeten gaan. Toch is het ergens ook een compliment, want ik wil een eigen en uniek geluid hebben.
Enerzijds knaagt het aan mij dat ik aandacht heb gekocht en anderzijds knaagt het als mijn unieke geluid niet wordt gehoord. Ik vind mijn mening en opmerkzaamheid van een dusdanige waarde dat ik meen recht te hebben op een groter publiek. Ik vind dat ik net zoveel onzinnigs heb te melden als de tafelheren en -dames van Matthijs. En dus sta ik met mijn vinger omhoog, op mijn tenen en schreeuw om het hardst: “Laat ze maar praten!”, maar vraag eigenlijk: “Laat mij alsjeblieft praten?”
Onbekend maakt onbemind en misschien is het dus wel keihard nodig om te adverteren? En dat ik mij daardoor vies voel… Ach, van moddergooien word je ook smerig. En lezers, likers en delers: bedankt!