Het was eigenlijk ook wel heel slecht geregeld voor topbestuurders. Ze moesten zich toch maar een beetje behelpen met die aanmatigende Balkenendenorm. Topbestuurders hebben geen belangenorganisatie, zoals een vakbond. Laat staan dat ze een cao hebben. Gelukkig komt er dankzij de herziene code voor goed bedrijfsbestuur nu meer duidelijkheid over wat een marktconform salaris is.
In deze tijd van openheid past het bedrijven om inzicht te verschaffen over de salarissen binnen hun onderneming. Zo moet duidelijk worden hoe groot de ‘loonkloof’ is in beursgenoteerde bedrijven, las ik vandaag in De Volkskrant. Met loonkloof wordt het verschil tussen topbestuurders en gewone werknemers bedoeld. De nieuwe afspraken rond openheid over salarissen staat in de herziene code voor goed bedrijfsbestuur.
Als topbestuurder heb je het natuurlijk niet makkelijk. Absoluut het uitzicht is prachtig aan de top, maar je positie eenzaam. Tegelijkertijd wil je niet onderdoen voor je collega-bestuurder met evenveel werknemers onder zich. Het is daarom volstrekt logisch dat jouw salaris niet bepaald wordt aan de hand van het inkomen van de minister president, maar op basis van een vermenigvuldigingsfactor van het laagste werknemerssalaris.
Een beetje bestuurder beurt vanzelfsprekend zo’n honderd keer meer dan de laagst betaalde arbeider op de werkvloer. En als je toch nog meer wilt beuren dan verhoog je gewoon de laagste inkomens. Overigens is de vermenigvuldigingsfactor van honderd wat laag is als je, net als PostNL, bijstandsgerechtigden tewerkstelt. In zo’n geval lijkt mij 200 maal het laagste inkomen een mooie norm. Let wel: dit is een schamele 2,3 miljoen euro.
Verschil moet er wezen om onderscheid te kunnen maken.
Als topbestuurder moet je niet bezig hoeven zijn met futiliteiten als: kan ik wel een luxe jacht kopen. Immers, zo’n boot hoort bij de standaarduitrusting. In zijn vrije tijd moet de topbestuurder net zo goed koers kunnen houden als dat hij ‘het schip’ tijdens zijn werk in de juiste vaart houdt. De werkende klasse vergeet nog al eens welke zware last er op zo’n kapitein rust.
Vanzelfsprekend mag er niet gezeurd worden over het hoge Francesco-Schettinogehalte onder bestuurders. Het is volledig irrelevant dat ze niet mee hebben geholpen het cruiseschip te bouwen en dat ze opstappen als het dreigt te kapseizen. Dan onderschat je de emotionele schade die hen dat berokkend. Nee, het is legitiem dat ze in plaats van te vrezen voor zestien jaar cel, zoals de kapitein van de Costa Concordia, een gouden handdruk krijgen; als schadevergoeding!
De lucht kleurde zojuist prachtig rood, even voordat de avond in viel. Voor wie denkt dat met de herziene code voor goed bedrijfsbestuur de wereld ook roder kleurt heb ik een ontnuchterende boodschap: vergeet het maar; hierdoor zal eerder de donkere kant van topbestuurders naar boven komen. Zij hebben nu immers hun eigen leidraad voor wat een concurrerend salaris is. Die herziene code is dus eigenlijk een welkome bonus.
Nu alleen nog even iemand aanstellen die deze gegevens verzameld en in een overzichtelijke bestuurderssalaristabel zet. Hierbij bied ik mij aan. Salariseis: een tiende van het gemiddelde inkomen van een topbestuurder lijkt me redelijk. Alleen wie maakt dat lijstje?