Het is vreemd, maar ik had gedacht dat het meer pijn zou doen als mijn zoontje mij: “Stomme papa,” of “Idioot” noemt. Leuk vind ik het niet, maar ik heb er meer moeite mee als hij zijn oren afschermt  om mij niet te horen. Niets zo vervelend als dat een gesprek onmogelijk wordt gemaakt. Ik krijg het gevoel alsof ik de vijand ben, terwijl ik toch het beste met hem voor heb.

Nu zijn er mensen die vinden dat je alles mag zeggen en toch mag mijn zoontje mij geen stomme of idiote papa noemen. Waarom eigenlijk niet? Als het zo is dan moet de waarheid toch gezegd mogen worden? En als het niet zo is dan raakt deze kritiek je toch niet?

Ik ben opgevoed met de woorden: “Schelden doet geen pijn.” Ik beschouw dat als een leugen. Enerzijds kan schelden pijnlijke gevolgen hebben voor jouw kansen, die je wel of juist niet meer krijgt. Anderzijds is het pijnlijk als steeds jouw gebrek – in mijn geval een bril – wordt benadrukt. Het is niet pijnlijk om een keer brilsmurf, brillie of brillioot genoemd te worden, het gaat om de stelselmatige herhaling. Alsof je niets anders bent dan een brildrager.

Mijn pestverleden heeft me mismaakt tot wat ik nu ben; onzeker, bang om op de voorgrond te treden en gedreven iedereen tevreden te stellen, wat een onmogelijk opgave is. Er blijven altijd zeikerds en sommigen zijn ook op volwassen leeftijd niet in staat de positieve kant te benadrukken.

Ik durf mezelf alleen te presenteren als ik overtuigd ben van mijn kunnen en dat maakt mij in zekere zin een idioot. Er zijn zoveel egotrippers die veel roepen, maar niets kunnen. Alleen als dat door een potentiële opdracht- of werkgever wordt ontdekt zit die blaaskaak al lang binnen. Met andere woorden:  een grote bek loont en aan bedachtzaamheid en bescheidenheid heb je niets.

Mijn psychiater adviseert mij om vaker: “Nou en” te zeggen. Ik zou het graag kunnen, maar ik zit gevangen in het dogma dat we het leuk met elkaar moeten hebben. Raar eigenlijk, want ik haat de meeste mensen. Het is dat ik ze nodig heb, omdat ik zo slecht van mezelf kan houden.

Ik wil niet dat mijn zoontje scheld uit angst dat anderen hem niet meer leuk vinden. Ik wil ook niet dat anderen naar mij kijken als mijn zoontje uitvalt naar mij (of mijn vrouw). Daarnaast vraag ik van hem een beetje bescheidenheid als een ander kind laat zien wat het kan. Mijn zoontje heeft de neiging om te roepen, en te laten zien, dat hij het ook kan.

Ik geloof dat mijn zoontje helemaal van deze tijd is. Misschien moet ik hem het maar toestaan mij een “Stomme papa” te noemen. Die afwijzende en beledigende houding kan hem nog ver brengen. Wie weet zelfs wel meerdere malen tot politicus van het jaar.
En mocht jij het nou een slecht idee vinden om een kind te laten beledigen, waarom pik je het dan wel van een volwassene?