Laat ik er maar onomwonden voor uitkomen: ik ben dol op de carnavalsdisco van de Dikdakkers, de Double DJ’s, het Feestteam, de Gebroeders Ko, de Lawineboys en de Zware Jongens. Elk jaar als de doldwaze dagen voor de deur staan begint het bij mij te kriebelen. En ik doel niet op het aanbiedingenfeestje van de Bijenkorf, want carnaval heeft sinds 2016 weer het monopolie op de doldwaze dagen!
Toch is het carnavalszaterdag en zit ik thuis. Het lukt me niet in de juiste stemming te komen. In het verleden begon het voor mij al in de weken voor carnaval. Ik leerde via de radio de nieuwste krakers kennen en luisterde voorafgaande aan mijn dienst naar de ‘Drie Uurkes Vurraf.’ Hoewel ik als radioverslaggever verplicht moest dweilen en niet, of (nou ja) nauwelijks, kon drinken genoot ik van dit volksfeest.
Reportages maken voelde tijdens carnaval nooit als werken, maar als een betaalde hobby. Alleen als je uit de feestroes gehaald werd, doordat het nieuws altijd doorgaat, verging me de lol weleens; bijvoorbeeld door afgekeurde Arriva-bussen of een ongeval met een carnavalswagen. Jarenlang dweilde ik door Oost-Brabant. Ik zat zo vol inspiratie dat ik meer reportages aanleverde dan door de voorbereider waren uitgezet. Oh ja, en doorgaans binnen de ingeplande diensttijd!
Ik durf te stellen dat ik het Vudelfeest provinciaal onder de aandacht heb gebracht. Ik kende het feest van mijn werk voor SkyLine RTV. Bij die omroep trok ik door Uden, Veghel en de kerkdorpen voor een ‘Rundje carnaval’, toen het nog geen onemanshow was! Ik heb carnaval gevierd zien worden en ben dol op het feest en toch lukt het me niet om te carnavallen.
Sommigen gaan er prat op het carnavalscontact met mensen die je anders nooit spreekt. Toch lukt het mij niet om er in mijn eentje op uit te trekken. Goed, ik durf ook niet te dansen. Maar het mooie aan carnaval is dat, dat juist geen belemmering hoeft te zijn. De passen zijn doorgaans ook niet zo moeilijk: “Doe een stapje naar voren en een stapje terug,” of sluit aan in de polonaise.
Het stomme is dat ik er als radioverslaggever nooit problemen mee had. Ik heb gedanst, gesjanst en slap gekletst met de meest uiteenlopende mensen in de raarste uithoeken van Brabant. Ik was zelfs ooit geketend aan een bar in Gassel (foto). Het lukte me altijd prima om me in te leven in de feestvierder. Privé dweilde ik dan op dinsdag tijdens de Kuukse kroegentocht.
Al zeven jaar ben ik geen radiomaker meer bij Omroep Brabant en daarmee ook niet van dweilradio. En al zeven jaar word ik jaarlijks overvallen door een hevig gevoel van heimwee. En hoewel ik de regionale omroep het hele jaar door prima weet te omzeilen pijnig ik mij deze dagen met hun carnavalsprogrammering. Dus de vraag: ‘Fijnfisjenie?’ moet ik ontkennend beantwoorden.
Maar, het allerstomste is dat toen ik verslag moest doen ik het wilde vieren en het me nu (al zeven jaar) niet lukt er echt in op te gaan.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS