Ik voel me een Peter Russo; eenzaam, vol goede bedoelingen en verlangend naar macht, maar steevast de verkeerde keuzes makend. Goed, ik bezoek geen prostituees en ben niet verslaafd aan drank & drugs; al valt op mijn bierconsumptie wel wat aan te merken (waardoor ik nu probeer te vasten). Peter Russo was de onfortuinlijke ‘congressman’, die in het eerste seizoen van House of Cards gouverneur wilde worden.

Het is vooral de rol in het maatschappelijke verkeer waardoor ik me een Peter Russo voel. Te graag wil ik onderdeel van de macht zijn. Het is het verlangen naar aanzien, maar zeker ook de drang het verschil te maken. Tegelijkertijd wil ik genieten. Ik houd van een goed glas bier en vind het moeilijk om het bij eentje te laten.

Het is door House of Cards dat ik nu vriendschappen in twijfel trek. In invloedrijke kringen wil de ander immers altijd wat van je. Anderhalve maand geleden ben ik te lang blijven hangen na een boekpresentatie. De Bolwerck 8 liet ik me goed smaken. En totaal onverantwoord ben ik daarna nog naar huis gereden. In tegenstelling tot Russo werd ik niet van de weg geplukt en zat er geen publieke dame naast me, maar dat maakt mijn wroeging er niet minder om. Had ik niet naar mijn politieke vrienden geluisterd, dan had ik deze vergelijking niet kunnen maken.

Rond mijn installatie als raadslid werd ik geattendeerd op de serie House of Cards. Een ‘must see’ volgens een fractiegenoot. Ik heb geen Netflix-abonnement en had er toen ook geen tijd voor; inmiddels heb ik de eerste twee seizoenen op dvd. De achterkamertjes, de dealtjes, de manipulatie en het uiterlijk vertoon geeft een leerzaam inkijkje in de politiek.

In Frank Underwood kan ik mezelf niet herkennen. Ik ga niet over lijken om mijn ambities te halen. Hierdoor twijfel ik aan mijn hardheid: ben ik wel sterk genoeg om een verschil te maken? Durf ik mijn handen wel vuil te maken voor een hoger doel? Ik denk daarom dat iemand met een zakelijk karakter successen boekt, waar ik weliswaar met schone, maar tegelijkertijd lege handen achterblijf.

Vaak vermoed ik complotten en doorgaans niet onterecht. Heel soms denk ik in staat te zijn zelf mijn succes vorm te geven. Alleen, ondanks mijn lage eigenwaarde, ben ik meer bevreesd voor mijn veranderende spiegelbeeld. Hoe ongelukkig ik ook ben, ik kan mezelf nog altijd aankijken. Manipuleren is aan mij niet besteed, daarvoor ben ik te uitgesproken. Het is daarom de vraag of de politiek wel iets voor mij is; of alleen bij niets bereikende, Sombere Pessimisten.

Peter Russo is een fictief karakter. Ik besta echt. Hij werd door Frank Underwood gedood, al moest het een zelfmoord lijken. Underwood verdedigde zijn actie door te zeggen dat hij de lijdensweg alleen wat heeft verkort. Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat ik word omgelegd, maar als de overtuiging van Frank Underwood klopt,…

Ach, ook Underwood is een verzonnen karakter, maar blijf me lezen, want zolang ik schrijf,..!