Een journalist die zich afvraagt of alles tegenwoordig in de openbaarheid moet, kijk dat vind ik nou ironie. Zeker in dit #MeToo-tijdperk. Ondertussen meent deze Kees Kwackx wel dat het hem vrij staat om eens goed in mijn omgeving navraag te doen. Immers zijn krantje doet tegenwoordig liever aan riooljournalistiek dan aan serieuze verslaggeving. Daarbij is de mening van de gemiddelde redacteur belangrijker dan de feiten. En als die er niet om liegen dan noemt Kwackx dat:  “treurig.” Nou, deze flapdrol kan nu zijn hart ophalen. Ik ben namelijk, als jongeman, ook slachtoffer geworden van sexting, alleen heette dat toen nog niet zo.

Gevleid was ik toen Eefje van der Heijden & Susan van den Bogaard mij op een grijze zondagmiddag belde. Helaas bleek maandag op school dat ze toen niet alleen waren. Op zijn minst Joris Broeren was erbij aanwezig, want heel mavo De Maerle wist na dat weekend dat ik mezelf afsjorde. Achteraf natuurlijk geen ontzettende openbaring voor een puber van 14, bij wie de hormonen opspelen. En bij dat masturberen heb ik herhaaldelijk aan Susan & Eefke gedacht, want die meiden vond ik tot en met die zondagmiddag leuk.

In de jaren negentig was er godzijdank nog geen Facebook, Instagram, Snapchat, Twitter of WhatsApp, want anders had ik mezelf toen ongetwijfeld verhangen. Nu was ik slechts het gesprek van het schoolplein. En zo leuk vond ik het toch al niet op de mavo. Menig boterhammetje heb ik bij de nabijgelegen visvijver De Kleuter genuttigd. Ik voelde mij op de ‘normale’ mavo totaal niet op mijn plek. Ik was het speciaal onderwijs van De Sonnewijser in Nijmegen gewend.

In mijn jeugd was ik ongetwijfeld het kind waarvan men nou zou zeggen dat ik geen warm nest thuis had. Toegegeven: Ik wil dat best onderschrijven. Mijn broer heeft me in het dorp waar ik woonde zwart gemaakt op de basisschool in het dorp. Dat ging zover dat er zelfs aan mij gevraagd werd wat ik mankeerde, omdat ik toch met het gehandicaptenbusje naar school ging. Ik barste in huilen uit en trok me terug op het toilet (nee, niet af).

Eenzaam heb ik me vaak gevoeld. En juist ik werd dan ook nog het slachtoffer van wat men nu ‘sexting’ zou noemen. Ik weet dat ik daarmee een cliché ben, want pubers die stevig in hun schoenen staan zou dit nooit overkomen. Ik wilde er veel te graag bij horen. In mijn puberale geilheid heb ik me overgegeven aan de vragen van Eefke & Susan om me een dag later vies en misbruikt te voelen. En dit was slechts een telefoongesprek geweest. Geen sexting, eerder sextring.

Of deze ervaring gevolgen heeft gehad voor mijn seksuele ontwikkeling weet ik niet. Wellicht ben ik zo open over mijn leven, omdat ik dan minder verborgen hoef te houden. Ik geef tot slot daarom toe dat ik een rukker ben, maar Kees Kwackx is een rukjournalist. En natuurlijk heet hij niet echt Kwackx, maar de oplettende lezer weet nu wel om wie het gaat!