Het zijn niet de feestdagen waartegen ik opzie. Het is eerder het naderen van het einde van het jaar dat mij zwaar valt. In deze dagen van mijmeren en terugblikken, dringt bij mij eens zo hard het besef door dat ik door leef, maar niet doorleefd ben. Ik voel mij eenzaam in gezelschap.

Een van mijn favoriete liedjes is ‘Stampvol Café’ van De Dijk. Het verwoord zo mooi hoe je omgeven kunt zijn met mensen en je toch eenzaam kunt voelen. Ik heb het idee, zeg maar een vooringenomen beeld, dat mensen eenzaamheid associëren met alleen zijn. Ik geloof niet dat ik een kluizenaar ben. Ik geloof evenmin dat ik mij afsluit voor mensen, toch voel ik zelden een connectie. Het is alsof ik onbenaderbaar ben.

Ik heb een sterke eigen wil. En ik erken een autonoom persoon te zijn en dat betekent dat als ik iets wil, ik dat niet van anderen af moet laten hangen. En zo kan het dat ik alleen naar een film, het theater of een concert ga. Zoals onlangs het optreden van Rosemary & Garlic.

Ik mis op zulke momenten de aanspraak. Tegelijkertijd zou ik niet weten waarover ik het zou moeten hebben. Als ik terugblik op mijn ervaringen doet het pijn en ik heb weinig om op vooruit te kijken. Dan rest alleen het nu, maar wat valt daarover te vertellen, want je gesprekspartner is daar op dit moment ook. Het nu beperkt zich tot de constatering van de weersomstandigheden, de plaats waarop we ons bevinden en dat wat er op dat moment gebeurt.

In mijn pubertijd, grofweg de periode van mijn 12^e tot mijn 24^e had ik dromen en dus gesprekstof voldoende. Daarbij koesterde ik nog de illusie van invloed te kunnen zijn; sterker nog ik dacht zelfs een inspiratiebron te kunnen zijn voor anderen. Ik meen nu een veel realistischer beeld voor ogen te hebben en dat beeld ontneemt mij niet alleen de hoop, maar ook mijn gesprekstof.

Het is alsof ik niets meer te winnen heb en dus alleen nog maar kan verliezen. Door niet achterom te kijken realiseer ik weliswaar niet wat ik WEL heb bereikt, maar word ik ook niet overvallen door de angst van wat ik allemaal te verliezen heb; of zelfs het verdriet van wat ik al kwijtgeraakt ben.

Ik weet wel dat een samenleving niets meer is dan een verzameling individuen. Alleen weten velen een cohesie te voelen dankzij gedeelde kenmerken. Echter, ik voel me veelal een individu in gezelschap en dat maakt eenzaam. Dat wil niet zeggen dat ik niet kan lachen of geen grappen kan vertellen en al helemaal niet dat ik altijd somber ben.

Verder is er nog het probleem dat ik appjes, mailtjes, Messengerberichtjes en opmerkingen via Facebook en Twitter niet als echt contact ervaar. Tegelijkertijd is het ongezellig om in het kerstgezelschap eens eerlijk te vertellen hoe het werkelijk met  me gaat. Prima, goed of z’n gangetje. Ik wil andermans gezelligheid niet verpesten en mag allang blij zijn dat ik niet alleen thuis hoef te zitten.

Daarmee zijn de feestdagen voor mij geen probleem én geen oplossing.

miss montreal – being alone at christmas

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS