Tijdens speciale FuckUp Nights vertellen mensen over misstappen in hun leven. Ik zag bij Jinek dat er zo’n avond gehouden is in TivoliVredenburg in Utrecht. Ook in Amsterdam en Dordrecht blijken deze avonden gehouden te zijn. In Amsterdam trouwens in een sociëteit, die club Sexyland heet. En dat vind ik dan weer grappig: In relatie tot FuckUp.

Een FuckUp is overigens niet het op de carrièreladder omhoog neuken door mantelpakvrouwtjes. Al is zulk gedrag behoorlijk Fucked Up.
Een beetje geil vind ik dat dan trouwens ook wel weer om me voor te stellen hoe een secretaresse haar baas afzuigt, op de knieën zittend onder diens bureaublad.
En hoewel ik me probeer voor te stellen dat ik diegene ben die in de bureauzetel zit met mijn pantalon op mijn enkels en de stropdas los om mijn nek, lukt mij dat niet. Ik ben geen leidinggevend typje, ik ben eerder een lijdend voorwerp.

Laat nou juist daar de term FuckUp opslaan. Een FuckUp is een misstap, en hoewel het je laten afzuigen door een ondergeschikte op je werk een behoorlijke misstap is, zeker als je getrouwd bent, draait een FuckUp niet om zulke blunders.

Bij Jinek ging het over slordig omgaan met de dopingcontrole door een topsporter, die daardoor een schorsing aan zijn broek kreeg, het niet grappig zijn van een cabaretière in een dagelijkse talkshow en het misplaatst uitnodigen van een uitgeprocedeerde asielzoeker voor een belangrijke voetbalwedstrijd. Inderdaad allemaal geen handige acties, maar ik betwijfel of deze mensen er echt zwaar aan onderdoor zijn gegaan.

In die zin vind ik mijn FuckUp veel dramatischer. Ik ondervind er nog dagelijks de gevolgen van, al is deze misstap inmiddels al meer dan zeven jaar geleden. Ik stuurde namelijk mijn – ongeveer 200 – collega’s bij Omroep Brabant een definitieve afscheidsmail, nadat ik me weer eens volkomen ondergewaardeerd voelde en bovenal miskend in mijn ambities en talent.

 NAAMJINGLE – OMROEP BRABANT

Een eigen naamjingle. Daarmee begon mijn hoop dat ik het nog ooit tot radiopresentator zou schoppen. Ik heb daar altijd meer naar verlangd dan in de vuurlinie te staan bij vechtpartijen of branden. Ik doe liever portretterende interviews met theatermakers en muzikanten. Ik ben liever bezig met de scheppende zaken van het leven dan de vernietigende onderwerpen. Niet echt een handige wens voor een journalist, want die laat immers dagelijks zien hoe de wereld niet werkt.

In november 2010 voelde ik al aan dat mijn tomeloze inzet en permanente bereikbaarheid onvoldoende waren om gesteund te worden in mijn ambities en verlangens. Het was voor mij de spreekwoordelijke druppel, waardoor ik mijn dood aankondigde aan mijn collega’s, want dat is namelijk mijn FuckUp: het sturen van een zelfmoordmail.

En hoewel ik deze woorden acht jaar later nog kan uitspreken ben ik 3^e november in 2010 toch een stukje gestorven. Al kwam dat besef pas in september 2011, toen ik dacht mezelf hervat te hebben op het juiste spoor. Toen bleken mijn jarenlange inspanningen en paraatheid niets meer waard te zijn, want mijn – notabene freelance – functie was herbezet. Die klap ben ik nog altijd niet te boven en dat heeft heus niet alleen met mijn financiën te maken.

Het verlies van collega’s, die tevens vrienden waren, en het aanzien als bulletinlezer en verslaggever vielen me veel zwaarder dan de gederfde inkomsten, waardoor de vliegvakanties ook tot het verleden behoren. Door mijn suïcidale gedachtes is me veel levensvreugde ontvallen. En dat vind ik hard. Ik ben al zo angstig en somber en moet dan ook nog inleveren op de momenten die wel prettig zijn. Dan heb je sterke pillen nodig, dat kan ik je wel zeggen.

De grootste verandering in de afgelopen zeven jaar is dat  ik echt gewaardeerd wil worden om wie ik ben. Een betrokken, empatisch, kritisch, weldenkend mens met een chronische depressie.

Op de arbeidsmarkt maakt me dat absoluut geen gewenste aanwinst; ook niet – of misschien wel helemaal niet – bij geslaagde ex-collega’s op sleutelposities. De vrienden van weleer zijn mijn vijanden in het nu.

Ik vrees de rest van mijn leven te moeten leunen op ondersteuningsgeld. Een keiharde constatering voor iemand van 39. Een man wiens afgelopen decennium zijn meest productieve had moeten zijn en die het komende decennium zijn wijze lessen over zou moeten dragen aan een nieuwe generatie.

Echter, mijn inspanningen bestond het afgelopen decennium uit het verkrijgen van mijn eigen intrinsieke motivatie. Deze probeer ik nu via deze columns; en dus podcasts. Qua professionele werkervaring kan ik weinig overdragen. Je zult dus iets moeten hebben aan mijn persoonlijke vaardigheden – mijn overpeinzingen – die ik hier met jou deel.

En als je daar helemaal niets aan hebt, dan is het pas echt Fucked Up, maar dan kun je altijd nog over MIJ denken: (laat ze maar praten).

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS