Maak iets schaars en er is behoefte aan. Dit is een economisch principe dat werkt vanuit de psychologie. En zo kon het dat het psychiatrisch cabaret van Marjolijn van Kooten, afgelopen donderdag in Markant Uden, was uitverkocht. Ze speelde weliswaar in de evenementenzaal, maar dan wel ingericht voor zo’n 125 mensen.

Mijn hart leefde op toen ik vernam dat Marjolijn van Kooten haar voorstelling in Markant Uden had uitverkocht. Ik was immers toch bang dat mijn gedrag bij mijn psychiater haar ‘klanten’ zou hebben gekost. Al is mijn behandelaar wel wat halfslachtig omgesprongen met zijn eigen principes.

Voor wie het gemist heeft: Door een opmerking van mij over de poster van Marjolijn van Kootens voorstelling zou mijn psychiater het aanplakbiljet verwijderen. Hij vond de toevoeging bij de term psychiatrisch cabaret niet grappig. Van Kooten verklaarde de term namelijk met: ‘Ook voor normale mensen.’ Tot zover de samenvatting van de column ‘Sorry Marjolijn.’

Overigens bleken mijn excuses nergens voor nodig, want de poster zag ik weliswaar niet meer hangen, maar de flyers nog wel in de wachtruimte liggen. Mijn behandelaar had voor een compromis gekozen. Net als dat hij mij niet kan genezen, maar me toch om de veertien dagen anderhalf uur laat ratelen. Ook al zo halfslachtig.

Kun je trouwens niet van zijn vergoeding zeggen. Die gezamenlijke ochtendjes zijn over het algemeen erg gezellig en ik kan hem meestal nog aan het lachen brengen ook. En laat hij daar nou tegelijkertijd een mooi honorarium voor toucheren. Logisch dat hij zelf niet naar Marjolijn van Kooten gaat. Hij heeft zijn eigen privé grappenmaker eens in de veertien dagen. En die uitvoering duurt dan eveneens anderhalf uur.

Natuurlijk heeft mijn psychiater de voorstelling van Marjolijn van Kooten laten schieten, omdat hij ook op donderdagavond cliënten ontvangt. En een bepaalde patiënt wilde hij echt niet laten schieten.
à Even voor zijn echtgenote: het gaat om een vrouw!

Overigens was mijn behandelaar wel zo eerlijk om te zeggen dat hij anders ook niet naar Marjolijn van Kooten was gegaan. De smoes was dus eigenlijk niet nodig en slechts een compromis om te verhullen hoe rechtlijnig of juist slap hij daadwerkelijk is.

Het is mijn behandelaar door wie ik Marjolijn van Kooten in de eerste plaats heb leren kennen. Op de vorige voorstelling samen met celebritypsychiater Bram Bakker werd ik immers eveneens attent gemaakt in de wachtruimte van mijn ‘gewone-stervelingenzielenknijper.’ Alhoewel mijn therapeut toen eigenlijk beweerde dat hij wel benieuwd was naar die voorstelling.

Wacht even, dat maakt het verhaal, dat Marjolijn van Kooten gepromoot werd op aandragen van zijn echtgenote wel wat zwakker. Eigenlijk net zo zwak als mijn behandelaar zich getoond heeft. Gehaaid is hij wel. Enerzijds haalt hij over de rug van zijn patiënten een heerlijk inkomen binnen en aan de andere kant helpt hij de geschifte artiesten ook aan hun inkomen.

Nu had ik de kaarten voor de voorstelling van Marjolijn van Kooten van afgelopen donderdag gekregen als een relatiegeschenk. Maar die van de voorstelling met Bram Bakker had ik wel op advies van mijn psychiater gekocht. Ik vind dat ik die veertig euro, inclusief servicekosten nu op hem zou moeten mogen verhalen.

Oh ja, en mocht mijn psychiater tegenwerpen dat ik via mijn radioshow en columns de voorstelling van Marjolijn van Kooten ook heb gepromoot dan wil ik even aantekenen: dat ik dat geheel belangeloos heb gedaan. Ik ben namelijk gewoon zelf depressief en wil dat zoveel mogelijk ‘normale mensen’ over deze ziekte horen.

Overigens wil ik wel een kanttekening bij mijn promotie maken. Markant Uden & Marjolijn van Kooten claimden weliswaar dat haar voorstelling uitverkocht was, maar het ging om de zogenoemde kleine zaal; die Markant niet eens één heeft, want het betreft hier niets anders dan de anders ingerichte evenementenhal. Het ging dus gewoon om een uitgekookte marketingformulering van het theater en de comédienne. En daarmee is de meest uitgekookte van de genoemde personen mijn psychiater; die promoot een trieste grappenmaakster waar hij zelf niet naar wil gaan kijken. Ze heeft het immers over veel zaken, die op onze zaterdagochtendjes ook ter sprake komen.

Wat zou eigenlijk de belofte van mijn zielenknijper waard zijn dat hij een kaartje voor me zou kopen, als ik op het podium zou gaan staan?
Een ansichtkaartje zeker. Tsja, het is wel heel treurig gesteld als ik bij mijn psychiater ook moet denken: ‘laat ze maar praten’ als is dat natuurlijk exact wat er om de veertien dagen met mij gebeurt.

simple minds – promised you a miracle

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS