Ik wil niet dat je leest; ik wil dat je luistert. Hoewel dit een depressiedagboek is – en daarmee iets persoonlijks – wil ik ook gehoord worden. Ik ben namelijk een mentale exhibitionist. En ik weet dat is voor iedereen beter zo. Mijn echtgenote kan dat vast beamen.

Ik doel dan op het mentale en dat ik me niet fysiek wil exploiteren. Gewoon, omdat ik vrees dat ik er dan nog geld op toe zou moeten leggen.

Ik heb genoeg te vertellen en om mijn verhaal enigszins in goede banen te leiden, schrijf ik mijn verhalen eerst op, om ze vervolgens in te lezen. Op mijn website: LaatZeMaarPraten.nl kan er dan ook met de audio meegelezen worden.

Nou, bleek afgelopen week weer eens dat er, doordat er gelezen kan worden, niet meer geluisterd wordt. En zo heb ik mijn audio-columns nooit bedoeld. Puur als service publiceerde ik ook mijn teksten, want ik weet dat ik soms literaire kwinkslagen maak en het is wel zo prettig als de ontvanger van mijn boodschap daar ook ten volste van kan genieten.

Echter, ik blijk nu zelf niet meer zo te genieten van mijn blog, column of eigenlijk Podcast. Zoals ik deze inspreek, zo bedoel ik als zender mijn dagboekbijdrages ook, maar als de luisteraar geen luisteraar, maar een lezer is dan gaat er volgens mij iets mis. Ik word dan genegeerd.

Psychologisch gezien is negeren erger dan dat er ruzie met je wordt gemaakt. Ik ken nog wel een regionale omroep, die daar ontzettend goed in is. Sterker nog ik verdenk een voormalige opdrachtgever ervan dat hij het personeel heeft opgeroepen dat ze nooit meer contact met me mogen zoeken. Ik weiger namelijk te geloven dat honderdvijftig mensen spontaan tegelijkertijd besluiten je te negeren.

Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen wat negeren met je eigenwaarde doet. Iets met verlangen, een boom en een stuk touw komt ernstig goed in de richting.

Cynisch als ik ben zou ik nu kunnen concluderen dat mijn zeer persoonlijke videoboodschap aan Hessel Rippe wel is gezien, maar vervolgens compleet genegeerd. Ik kreeg immers een standaardafwijzing en niet eens van deze chef verslaggeving zelf, maar van Samira Haj Amar schreef: “Hartelijk dank voor je aanmelding voor Freelance verslaggever. Helaas moet ik je mededelen dat wij voor een andere kandidaat gekozen hebben. Heel veel succes met je verdere carrière.”

Ja, een vrijwilligerscarrière zeker. Ik leef immers al ruim zeven jaar van een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Dat ik in mijn videoboodschap had aangegeven dat ik mijn ‘tweede familie’ miste, daar werd volledig aan voorbij gegaan. Het verraste mij niet, ondanks de voormalige bedrijfsslogan: “Laat je verrassen.”

Als gepest jongetje werd ik door het dorp waarin ik ben opgegroeid ook genegeerd. Ik zou dus wel wat gewend moeten zijn. Tegenwoordig kunnen ze in dat dorp niet meer om me heen en dat terwijl ik inmiddels een stukje verderop in een andere gemeente woon. Nog wel, want ik doe er alles aan om mijn voormalige woonplaats in te lijven bij die grotere gemeente. En ondertussen word ik ook niet meer genegeerd. Ze zeggen wel: Tel je zegeningen, dus dit beschouw ik er als één.

Alleen word je door gezien te worden nog niet automatisch gehoord. En dat brengt mij ertoe dat ik wellicht jou – en daarmee mijn beste vriend – moet gaan negeren. Hij vroeg er immers om dat ik mijn stevige stukkies ook uitgetypt zou aanbieden. Alleen nu blijkt dat lang niet iedereen deze verantwoordelijkheid aan kan.

Sommigen willen namelijk mijn teksten anders lezen dan ik ze heb bedoeld. Ik als zender en boodschapper zit dan onvermijdelijk fout, want de ontvanger heeft altijd gelijk. Dat deze een lezer is en geen luisteraar, zoals ik wil of dat deze te dom is om enige filosofische diepgang te begrijpen is dan vooral mijn probleem. Een probleem dat ontstaat vanuit mijn goedheid. Immers, ik heb de tekst getypt aangeboden. En daarmee overweeg ik nu dus te stoppen.

Mijn site en depressiedagboek heet toch niet voor niets: “Laat Ze Maar Praten?” Als ik gelezen wilde worden dan had ik mijn website en Podcast wel “Laat Ze Maar Lezen” genoemd. Alleen is er nog het probleem dat een dagboek suggereert dat er wel iets te lezen valt.

Ik denk dat voor iedereen, die me wel volgt, maar niet begrijpt het nu volgende geldt:

Time bandits – listen to the man with the golden voice

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS