Een radiocollega van me zei deze week tegen mij: “Ik vind jou echt heel goed.” Natuurlijk vond ik dat ontzettend fijn om te horen. Ik heb hem bedankt en instemmend geantwoord. Dat is voor mij op zich al een reuze overwinning, want in het verleden had ik sterk de neiging een compliment te ontkrachten. En hoe leuk is het dan nog om een compliment te geven?

Ondanks het compliment van de collega hoorde ik in mijn hoofd toch weer de ‘Ja, maar-stem.’ Zo dacht ik: “Ja, maar je zit toch maar bij een streekomroep op onbezoldigde basis.” Ook besefte ik dat ik mezelf niet goed genoeg vind. Ik durf immers geen demo te sturen naar een landelijk radiostation. Iets waartoe een andere vriend me deze week weer heeft opgeroepen via Facebook messenger.

Talpa zoekt talenten voor hun Radio Campus. Het gaat om een cursus in combinatie met vrijwilligerswerk. In het verlengde dus van wat ik nu doe bij MfmBrabant. Maar als ik vervolgens probeer een stukje van mijn radioshow op te nemen dan maak ik versprekingen en technische schuiffouten. Ik wil ontzettend graag van mijn hobby mijn werk maken, maar twijfel constant of het wel goed genoeg is wat ik doe.

Nu kan ik wel hopen dat iemand met connecties toevallig op mijn radioprogramma afstemt en mij als ‘talent’ scout of dat een luisteraar mijn show opneemt en er een demo van maakt om mij naar een hoger plan te tillen, maar dat is vanzelfsprekend een utopische fantasie. Daarbij moet ik vooral ook zelf overtuigd zijn van mijn kunnen.

Er zijn momenten dat ik overtuigd ben van mezelf. Op die momenten maakte ik mijn LinkedIn-pagina aan, bouwde ik mijn website Jolwin.nl – Sprekende Communicatie en begon ik de podcast van DePopjournalist.nl. Ik weet dat ik in staat ben keihard te werken, maar ben onvoldoende overtuigd dat ik ook echt het verschil kan maken.

En hoewel ik denk – nee, zeker weet – dat al die borstkloppers het verschil ook zeker niet maken, weet ik ook zeker dat zij wel de kans krijgen dankzij hun zelfverzekerde houding. Een houding die ik graag zou hebben, maar die geblokkeerd wordt door mijn eeuwige twijfel of het allemaal wel ‘goed genoeg’ is wat ik doe.

Doordat het rendement van mijn inspanningen uitblijft voel ik mij eerder een enorme loser dan een fantastische radiomaker. Al word ik nog zo vaak gecomplimenteerd met mijn interviews, die niet alleen getuigen van een goede voorbereiding, maar ook van een voortreffelijke uitvoering, dankzij mijn luisterend oor, zodat ik in staat ben om  door te vragen.

Het was mede mijn interviewtalent waarvoor ik deze week dat compliment kreeg van die radiocollega. Nadat ik gesteld had dat ik beter luister en doorvraag dan Gijs Staverman en  respectvoller ben naar mijn interviewpartners dan Ruud de Wild kreeg ik overigens ook te horen dat de uitspraak van sommige artiestennamen echt anders was. Oh ja, en ik moest de muziek ‘teasen’, die na reclame en nieuws komt. Het is misschien ook daarom dat ik zo slecht een compliment kan aannemen. Er komt immers van de ander vaak ook weer een ‘Ja, maar’ achteraan.

Het is juist daarom dat ik zelfverzekerder zou moeten zijn, dan valt kritiek beter te incasseren. Al zou ik dat dan doen door te denken: (Laat Ze Maar Praten).

Anouk & kane – my best wasn’t good enough

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS