Het lukt me niet. Niet op eigen kracht tenminste. Ik ben dan ook niet sterk, maar tot nu toe wel sterk genoeg. Al heb ik daarbij wel hulp nodig. Praten is niet voldoende of het moet zijn dat ik onvoldoende praat. En dus slik ik clomipramine. Nu de dosis is verhoogd voel ik me weer stukken beter. Gelukkig.

Clomipramine is overigens alweer mijn vijfde antidepressivum . Ik ben ooit begonnen met citalopram, gevolgt door escitalopram, oftewel Lexapro, bupropion, lithium en nu dus clomipramine. Daarnaast heb ik voor mijn slaapproblemen ook mirtazapine, melatonine & schlafsaft geslikt. Momenteel neem ik zo nodig temazepam in. Een middel dat overigens ernstig verslavend is.

Hebben antidepressiva trouwens niet dezelfde uitwerking als alcohol en drugs. Spreken de Engelstaligen niet voor niks over drugs als ze het over medicijnen hebben? Zouden verwarde mensen, zoals ik, dan niet gewoon beter in de drugs kunnen vluchten. Wiet om rustig te worden, cocaïne om te presteren of heroïne om te vergeten.

Ik voel mezelf ondertussen sowieso een verslaafde en ik veroordeel mezelf om mijn medicijngebruik. Het is falen dat ik zonder medicijnen me te slecht voel om het leven aan te kunnen. En ondertussen moet ik met mijn pillen accepteren dat ik een droge mond heb, ik me een ongeluk zweet, mijn omvang toeneemt en ejaculeren lastiger gaat.

Het moet wel heel slecht met je gaan als je bereid bent te accepteren dat het klaar komen langer duurt en soms zelfs helemaal niet lukt. Je zou dan toch denken dat er sowieso geen ruk meer aan het leven is.

Alleen voel ik mij door de verhoging van de dosis clomipramine deze week weer een stuk rustiger en helderder in mijn hoofd. Gelukkig, want de weken daarvoor waren een hel. Het was alsof er een grijze wolk in mijn hoofd huisde. Ik miste inspiratie en de motivatie om iets te doen. Het gegeven dat ik nu weer vertel over mijn ziekte geeft al aan dat het beter met me gaat, want tijdens mijn sombere periodes lukt mij dit niet.

Tot grote tevredenheid van mijn echtgenote, trouwens, want die ergert zich aan mijn openheid in deze columns. Toch is ze, vreemd genoeg, ook niet blij als ik me onzeker en ongelukkig voel.

Ik ben nu best vrolijk. Zei het dat ik daarvoor helaas een pilletje, of eigenlijk vier pilletjes, nodig heb. Niet iets om me over druk te maken, zei ooit eens een vriend en collega tegen me. Volgens hem is half Nederland ‘chemisch vrolijk.’ Alsof het leuk is om een wandelend chemicaliënvat te zijn?

Het liefste zou ik mijn angsten en onzekerheden van me af praten in de hoop dat, dat op zou luchten. Ik denk dat ik vooral aan mezelf het advies moet geven te blijven praten. Misschien wel geholpen door jou. Mocht je mensen met een burn-out of depressie kennen, dan weet je wat je te doen staat: (Laat Ze Maar Praten).

The verve – the drugs don’t work

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS