De bijna 17-jarige Noa Pothoven uit Arnhem wil dood. Ze heeft anorexia en is depressief. Aangezien ze niet in aanmerking komt voor sterfhulp probeert ze het zelf met enige regelmaat. Ik las haar verhaal in de ‘app’ van mijn regionale krant. En ik voelde mij miskend. Ik ben 23 jaar ouder en ik wil ook een podium voor mijn depressie.

Ik ken namelijk het gevoel dat het leven je niets meer te bieden heeft. Ik heb op het punt gestaan om lid te worden van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. En als ik het stuk over Noa lees, heb ik bij de Levenseindekliniek in Den Haag wellicht wel een kans van slagen. De 16-jarige Noa werd te jong bevonden; ze moest volgroeide hersenen hebben en dus minimaal 21 zijn. Zo lang kan Noa niet wachten, zegt ze.

In elk geval doorloopt ze nu al de procedures om kans te hebben dat haar uiteindelijke euthanasieverzoek wordt toegekend. Naast een grote diversiteit aan medicijnen is elektroshocktherapie een voorwaarde. Noa ziet dit als haar laatste kans; of zoals De Gelderlander citeert: “Een kwestie van leven en dood”, maar dat zou het dus ook voor een ouder persoon met ernstige geestelijke problemen zijn.

Het is heus niet dat je als eind dertiger zomaar geholpen wordt deze nare haastige wereld te verlaten. Deze stelling wordt onderschreven met het verhaal van de toen 38-jarige Eelco Gooijer. Hij worstelde ook met het leven en heeft een lange weg moeten afleggen om zijn euthanasieverzoek ingewilligd te krijgen. Hierover berichtte het Brabants Dagblad van 29 oktober 2016. Eelco kreeg voor zijn laatste reis nog aandacht – en dus erkenning – voor zijn geestelijk lijden. Ook toen voelde ik mij miskend in mijn worsteling met het leven.

Noa mag op de Hogeschool van Arnhem & Nijmegen een gastles gegeven. Ze heeft dan ook een autobiografie geschreven over haar leven. Waarschijnlijk was dat voor De Gelderlander  eveneens de aanleiding om haar een podium te bieden. Nu houd ik exact een jaar mijn audio depressiedagboek bij, maar dat is blijkbaar geen aanleiding voor de krant om, in hun kolommen, ook eens mijn verhaal kwijt te kunnen. En dat maakt dat ik mij miskend voel.

Het is niet, omdat ik niet echt dood wil, dat ik geen podium verdien, want Noa wil ook niet echt dood. Ze wil alleen rust; en de pijn van het leven niet meer voelen. En dat herken ik als geen ander. En als daarvoor euthanasie nodig is dan gun ik Noa haar dood.

Alleen denk ik dat sterven niet de oplossing is. Ik denk dat Noa ernstig hunkert naar erkenning en een levensdoel. Haar autobiografie Winnen of leren; op jonge leeftijd overleven met PTSS: depressiviteit, anorexia en zelfbeschadiging is daar een uitvloeisel van. Net als dat voor mij deze podcasts zijn, en mijn dagelijkse radioshow op MfmBrabant.

Al voel ik mij als radiomaker ook miskend. Ik maak volgens mij een zeer acceptabel radioprogramma, dat mijns inziens een groter publiek verdient en sowieso meer reacties. Ik verlang naar een plek op een nationale zender; of op zijn minst een eerlijk – oftewel modaal – salaris. Echter, het probleem is dat ik geen demo op durf te sturen en de krant niet durf te bellen. Oorzaak is dat ik bang ben voor de afwijzing. De uitspraak is niet voor niets:

“Leven is het meervoud van lef!”

Probleem is wel dat als ik niet om aandacht vraag; niet keihard roep: “Hier ben ik”, dat een ander me dan niet ziet. Ondanks mijn wantrouwen in een ander wil ik niet geloven dat die denkt: (Laat Ze Maar Praten).

damascus – wie ziet mij

Podcast: Play in new window

Subscribe: RSS