Geboren in Nijmegen, maar mijn hele leven niet verder gekomen dan mijn woonplaats Zeeland. Ik houd van cabaret, popmuziek, arthouse film, lekker eten, een goed biertje en mijn vrouw en zoon. Werken is nodig om de geneugten des levens te kunnen betalen. Ik ben geschoold radiomaker en ongeschoold G.E.K., oftewel Goedaardig, Eerlijk en Kritisch. Ik probeer mensen gelijkwaardig tegemoet te treden. Ik leef in het hier en nu en probeer te genieten van de momenten die ik onderweg tegenkom.
Ik zou zeggen: “Zwaai naar mij als je me ziet en ik zal terug zwaaien”.
Kanker is een vreselijke ziekte, die ik niemand toewens. En ook ik heb dierbaren verloren aan deze klote ziekte. Tegelijkertijd vind ik het niet netjes en weinig constructief om ziektes met elkaar te vergelijken. Toch stoort mij de enorme aandacht voor geldinzamelingsacties ten behoeve van KWF Kankerbestrijding. Ik voel mij, als chronische depressieve achtergesteld.
We missen een goede buurvrouw. Niet zo eentje, die zich overal mee bemoeit en altijd de laatste roddels paraat heeft, maar een buurvrouw – het mag overigens ook een man zijn – die de tijd heeft om naar je te luisteren en met wie het prettig een kop koffie drinken is.
Geestelijk word ik geplet door mijn innerlijke drang en externe maatschappelijke druk. Er wordt door anderen, denk aan bedrijven, instanties & overheden allerlei besluiten genomen waar ik aan moet voldoen. Deze externe druk kan ook goed voor jou gelden, maar ik heb hier dus continu geestelijk last van. En daarom kwam ik op de vraag of ik wel autonoom ben?
De een zijn dood is de ander zijn brood. Wie kent niet dit afgezaagde spreekwoord? Nou had ik mezelf als depressieveling nog niet eerder als verdienmodel gezien. Terwijl ik dat natuurlijk voor de farmaceut en psychiater wel ben. En voor de zorgverzekeraar en de maatschappij ben ik een kostenpost. In die zin zou een spuitje voordeliger zijn.
Een radiocollega van me zei deze week tegen mij: “Ik vind jou echt heel goed.” Natuurlijk vond ik dat ontzettend fijn om te horen. Ik heb hem bedankt en instemmend geantwoord. Dat is voor mij op zich al een reuze overwinning, want in het verleden had ik sterk de neiging een compliment te ontkrachten. En hoe leuk is het dan nog om een compliment te geven?
Het leven van een boer is zo zwaar dat veel boeren naar de strop of het landbouwgif grijpen. Dat het aantal zelfdodingen onder boeren hoog ligt, kreeg ik verleden week tijdens een bedrijfsexcursie te horen. Ik was met collega’s van de regionale omroep, waarvoor ik werk, bij boer Spierings in Oss.
Kanker is een vreselijke ziekte, die ik niemand toewens. En ook ik heb dierbaren verloren aan deze klote ziekte. Tegelijkertijd vind ik het niet netjes en weinig constructief om ziektes met elkaar te vergelijken. Toch stoort mij de enorme aandacht voor geldinzamelingsacties ten behoeve van KWF Kankerbestrijding. Ik voel mij, als chronische depressieve achtergesteld.
We missen een goede buurvrouw. Niet zo eentje, die zich overal mee bemoeit en altijd de laatste roddels paraat heeft, maar een buurvrouw – het mag overigens ook een man zijn – die de tijd heeft om naar je te luisteren en met wie het prettig een kop koffie drinken is.
Geestelijk word ik geplet door mijn innerlijke drang en externe maatschappelijke druk. Er wordt door anderen, denk aan bedrijven, instanties & overheden allerlei besluiten genomen waar ik aan moet voldoen. Deze externe druk kan ook goed voor jou gelden, maar ik heb hier dus continu geestelijk last van. En daarom kwam ik op de vraag of ik wel autonoom ben?
De een zijn dood is de ander zijn brood. Wie kent niet dit afgezaagde spreekwoord? Nou had ik mezelf als depressieveling nog niet eerder als verdienmodel gezien. Terwijl ik dat natuurlijk voor de farmaceut en psychiater wel ben. En voor de zorgverzekeraar en de maatschappij ben ik een kostenpost. In die zin zou een spuitje voordeliger zijn.
