De harde schijf van mijn Diskstation-thuisserver zit bijna aan zijn maximum. Ik vind dat ontzettend vervelend, want nu moet ik de schijven gaan vervangen. Ik wil daarbij natuurlijk geen bestanden kwijtraken. Ik twijfel over mijn capaciteiten om deze klus zelf te klaren en tegelijkertijd voel ik de druk, of zo je wilt stress van de urgentie van deze klus.
Podcast: Play in new window
Subscribe: RSS
Het lukt me niet. Niet op eigen kracht tenminste. Ik ben dan ook niet sterk, maar tot nu toe wel sterk genoeg. Al heb ik daarbij wel hulp nodig. Praten is niet voldoende of het moet zijn dat ik onvoldoende praat. En dus slik ik clomipramine. Nu de dosis is verhoogd voel ik me weer stukken beter. Gelukkig.
De oplossing van mijn depressie zit in slechts vier letters. Ik hoef eigenlijk alleen maar van het woordje NIET verlost te worden. Hoe groot kan een problemen van vier letters nou zijn?
Een man die het gemeentehuis van Lingewaard in Bemmel ramt met een auto is verward. Een persoon die insteekt op willekeurige mensen is verward. Iemand die met een vrachtwagen inrijd op mensen, die is verward en iemand die een afscheidsbrief stuurt aan zijn collega’s, omdat hij eruit wil stappen, die is verward. Alleen mogen wij deze mensen van Onno Hoes geen verwarde personen noemen.
Kanker is een vreselijke ziekte, die ik niemand toewens. En ook ik heb dierbaren verloren aan deze klote ziekte. Tegelijkertijd vind ik het niet netjes en weinig constructief om ziektes met elkaar te vergelijken. Toch stoort mij de enorme aandacht voor geldinzamelingsacties ten behoeve van KWF Kankerbestrijding. Ik voel mij, als chronische depressieve achtergesteld.